Etentje
Ze drinken. Als ze drinkt durft ze meer. Ze weet dat ze iets moet doen om hem. Ze voelt dat ze..
Ze nemen nog een glas. Eerst praten ze over het werk, daarna over vakantie, dan vertelt ze hem over haar relatie. Hoe het fout is gegaan. Hoeveel tijd het geduurd heeft voordat ze weer een beetje is gaan leven. Dat ze daarna nog wel eens iets heeft gehad. Dat het niets is geworden. Dat ze graag kinderen wil.
De anderen die aan tafel zitten heeft ze uit het oog verloren. Ze ziet alleen hem. Ze is verliefd. Een groepje gaat weg. Ze blijven met z'n drieën achter. Noodgedwongen verandert het gesprek. Van thema, van karakter. Ze lacht om zijn flauwe grappen. Hij is lief. Hij zal trouw zijn en een goede vader voor haar kinderen. Ze droomt weg.
Ze nemen nog wat. Het is gezellig. Ze stelt zich voor hoe het zal zijn om met hem te leven. Ze zal goed voor hem zijn, met hem zal het prettig zijn. Ze ziet zich lopen aan zijn arm. Ze voelt zijn warme, bruine hand in de hare. Als zij hem bij zich had zal hij zich wel wat beter kleden. En zijn haar. Ach zijn die dingen belangrijk?
Het wordt laat. Het wordt tijd om naar huis te gaan. Als ze hem iets duidelijk wil maken moet ze het nu doen. Hierna komt de vakantie en dan is het is nog maar de vraag of. Waarom zijn die dingen toch zo moeilijk, waarom durft ze toch zo slecht?
En wat zij voelt, voelt hij dat ook? Hij lijkt zo open en spontaan, maar is uiteindelijk zo gesloten. Vriendelijk kijkt hij haar aan, hartelijk praat hij met haar, maar is het ook dat andere, dat bijzondere, dat wat liefde heet?
Ze nemen nog een laatste glas. Hij is een beetje aangeschoten en wordt wat balorig. Hij kwebbelt erop los, als een meisje. Ze kijkt naar de restjes wijn en hun glazen. De derde kijkt op zijn horloge. De laatste bus, de laatste trein. Ze moeten gaan. Morgen is het weer vroeg dag.
Ze verlaten de zaak. Even wankelt hij bij het opstaan. Gedrieen lopen ze naar het station. Van daar zullen ze elk een andere kant opgaan. Zij de bus, die ander de trein, en hij met z'n fiets of misschien zelfs lopend. Naar huis. Ze haakt bij hem in. Ze voelt zijn warme magere lichaam tegen zich aan. Het liefst vertelt ze het hem nu. Ze voelt dat ze het durft, ze kan de hele wereld aan. Maar is er nog die ander. Nee, het kan nu niet, hoe graag ze ook zou willen. Ze zal moeten wachten. In gedachten telt ze de weken. Veel. Maar na zoveel jaren van wachten niets, een dag, een kwartier, een handvol seconden. Ze mag nu niet ongeduldig zijn en hem in verlegenheid brengen. Die paar weken zal ze ook nog wel doorkomen. Ze zal de dagen tellen.
En ze babbelt luchtig met haar collega.
Ze komen bij het station. Het moment van afscheid nemen is gekomen. Met een eenvoudig "dag, tot ziens" nemen ze afscheid van de derde. "Prettige vakantie" roept ze hem nog na, en ze wuift vrolijk en opgelaten.
Nu is ze met hem. Alleen. Ze kan, ze mag niet langer wachten. Ze moet hem. Ze zal hem om de hals vliegen en hartstochtelijk kussen. En schuchter beantwoordt hij haar kussen.
Ze voelt zijn warme ogen. Ze voelt verdriet en moeheid, melancholie en teleurstelling in die blik. "Ik zal je gelukkig maken", lacht ze hem toe. "Ik, ik zal… ."
Maar dan maakt onzekerheid zich van haar meester. Wat als ze daarmee te ver zou gaan? Wat als hij? Tenslotte is hij niet alleen. En zij laat hem los. Ze wil er verder niet meer over denken. Over een paar weken ziet ze wel weer. En anders, jammer dan. Er zijn genoeg vaders om kinderen van te krijgen.
Maar in de bus begint ze te huilen.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: liefde
verliefd
765
Geef je reactie op deze inzending: