Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Zilte baren

Ik sta op de dijk, langs de kant van het fietspad. Daar op het hoekje van de dijk, waar het ingepolderde, het nu ogenschijnlijk uitgestorven vakantiedorp ligt. Het bankje, nat van de regen, nodigt niet uit om erop te gaan zitten. Het weer is druilerig. De miezerige regen sijpelt langs mijn regenjas naar beneden op mijn schoenen, die al iets doorweekt zijn van de lange wandeling over de dijk.

Ik kijk uit over het brede water, dat grauwer is dan anders, vooral nu de lucht zelf een toonbeeld van grauwheid is, en zacht kabbelend tegen de stenen glooiing aanklotst van de dijk. Je ziet de overkant niet meer. De regen ontneemt je ‘t uitzicht op de einder, die er wel moet zijn, maar is opgegaan in de kleurloosheid van water en lucht. Geen speling van kleuren dan alleen de eentonige matte grijsheid zonder enige diepte. Geen schip te zien en heel vaag zie je nog net de oude kerktoren van Medemblik.

Het weer wordt nu mistroostig. Het is zo’n dag dat je bij jezelf zou denken ‘dit is een mooie dag om te sterven…’ Mijn ogen dwalen langs de kruin van de dijk die zich naar het oosten uitstrekt om dan ook ergens aan het einde op te gaan in de alomtegenwoordige kleurloosheid van deze dag. Ik besef me dat mensen hier, eeuwen terug, gebogen wrochtten met een spade in de handen die ze in en uit de aarde staken om het water, toen nog de zee, tegen te houden. De woeste, woelige, zilte baren van toen zijn nu door dijken getemd tot een meer met eigenaardigheden.

De koude regen geselt mijn gezicht. Door de koude voel je de koude niet meer, én je zou zo kunnen huilen zonder dat iemand dat kan zien; de regen zou zich mengen met mijn tranen. Ik zet mijn kraag hoog op. Ik kijk nog een keer om mij heen in de hoop nog iets te bespeuren dat de grauwheid ontkracht maar de wereld om me heen is nóg kleiner geworden dan daarnet. Ik besluit naar huis te gaan, nog een kilometer of twee, drie westwaarts. Als ik de pas erin heb bemerk ik dat ik haast maak om deze plek te ontlopen, een plek van droefgeestigheid die mijn ziel in stilte deed lijden…”

Schrijver: De Quaadsteniet, 17 januari 2007


Geplaatst in de categorie: landschap

3.4 met 13 stemmen 2.160



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Günter Schulz
Datum:
19 januari 2007
Email:
ag.schulztiscali.nl
Dit is proza naar mijn hart. Het prikkelt het voorstellingsvermogen en daardoor zie en voel ik wat de schrijver suggestief verwoord. Graag en gulzig gelezen!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)