Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

het roodborstje en de beeldhouwer

Er bestaat een verhaal waarin verklaard wordt hoe het roodborstje aan zijn rode kleur kwam. Daarin wordt verteld dat het roodborstje, bewogen door medelijden bij het zien van het lijden van Jezus aan het kruis, een doorn uit de hoofdhuid trok, waarbij een druppel bloed op zijn borst viel, die daar sindsdien bleef zitten.



Ergens in de jaren negentig van de 15de eeuw, begaf zich een magere, lange figuur met een ietwat haveloos uiterlijk en een scheve neus naar de marmergroeve van Carrara in Toscane. Hij liep heen en weer in de groeve, druk gebarend en metend met zijn handen. Een roodborstje, dat haar nest had in een uitsparing in de marmerwand, sloeg de man gade, zich afvragend waarom de mensen toch altijd zo druk deden.

Het roodborstje had alle reden om zich dat af te vragen, want enkele uren later begon de aarde te beven en een oorverdovend lawaai joeg het weg uit haar nestje. Vanop een veilige afstand zag het ontzette vogeltje hoe de wand, waar het zo lang had gewoond, met enorm kabaal naar beneden donderde. Het reusachtige blok werd op een kar geladen en weggevoerd.

Het roodborstje, verongelijkt en nieuwsgierig, volgde de kar tot ze stopte in een drukke stad, waarvan het hoorde dat deze Firenze heette. Het blok werd uitgeladen in een grote schuur en kijk, daar zag het weer die jonge magere snaak met zijn scheve neus. Even dacht het eraan terug te gaan naar de groeve en een nieuw nest te bouwen, maar ook hier overwon de nieuwsgierigheid.

De beeldhouwer, want dat was wat de man deed; hij hieuw, klopte en hamerde verwoed op het blok, werkte dag en nacht door. Ondanks het lawaai bleef het roodborstje gefascineerd toekijken, want dag na dag kwam er iets tevoorschijn, wat een vage herinnering in haar opriep. Om toch maar niets te missen van het schouwspel, bouwde het haar nestje in de schuur en legde haar eitjes en deed wat roodborstjes horen te doen in deze tijd van het jaar.

De beeldhouwer had op een dag een groot doek gespannen rond zijn werkstuk. Het roodborstje kon nu niets meer zien en enkele pogingen daartoe leken vruchteloos. Maar aan het kabaal te horen had de lelijkerd nog lang niet gedaan met zijn arbeid.

Op een dag was het ongewoon stil in het atelier. Het vogeltje ontwaakte en zag enkele mensen plechtig de werkplaats binnentreden. Een zeer voornaam uitziend persoon, volledig in het rood met een rode hoed trad binnen, omzwermd door bedienden en kruiperig voetvolk. De magere kunstenaar echter stond fier rechtop en maakte slechts een kort knikje om de hoogwaardigheidsbekleder te groeten. Met een machtige ruk trok hij het doek weg en het beeld werd zichtbaar. Een sacrale stilte dwarrelde neer als zachte sneeuw op een windstille,mistige ochtend. Als betoverd keek iedereen naar een jonge vrouw die op haar schoot een man had liggen, een arm langs zijn lichaam, die vreselijk geleden had.

Het roodborstje zat als versteend vanuit haar schuilplaats te kijken. Het staarde naar de man die daar lag en duizenden herinneringen uit lang vervlogen tijden welden op. Het keek naar haar borst en floot dankbaar een lied om de voorzienigheid die had gezorgd dat het al die tijd had gewoond bij de persoon die verborgen zat in het blok. Dezelfde man die haar haar naam had gegeven…

Als je naar de St Pieter gaat in Vaticaanstad en je wordt overvallen door een eerbiedige stilte als je voor de piëta van Michelangelo staat, dan voel je misschien in je borst een fractie van een emotie, die het roodborstje gevoeld heeft op die gezegende dag. En wie weet, als je heel, heel goed kijkt, zie je misschien nog zijn nestje, ergens in de plooien van het kleed van die universele moeder.

Schrijver: Marc Kerkhofs, 22 januari 2007


Geplaatst in de categorie: liefde

2.6 met 7 stemmen 1.324



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)