Het telefoongesprek

Overdreven aanwezig ijsbeert Jaap door de ontvangstruimte van architectenbureau Holthuis, Haarhuis, Das. Zijn collega Kees-Jan is vandaag afwezig, een maquette presenteren bij een grote potentiële klant. Nieuwe opdrachten zijn meer dan welkom sinds de verhuizing naar het statige herenhuis aan de Keizersgracht. Jaap is ervan overtuigd, dat de investering zich snel zal terugverdienen. ‘Image en uitstraling, dat is immers waar het om draait in deze wereld’, had hij tijdens de beslissende vergadering steeds geroepen. Hij kreeg zijn zin.

Het is vrijdagmiddag en enorm rustig in het pand. Jaap kijkt uit het raam van zijn modern ingerichte kantoor. Buiten varen plezierboten met busladingen toeristen voorbij. Verveeld surft hij op internet. Op zijn notenhouten bureau ligt een stapel ongeopende brieven. De laatste tijd kost het hem moeite zich op zijn werk te concentreren en dat terwijl hij eigenlijk omzet zou moeten maken, veel omzet. Hij denkt aan Monica. De gedachte aan haar spookt continue door zijn hoofd. Hij ziet hoe ze samen met de kinderen naar school fietst. Haar lange blonde haren in de wind. Ze lacht. Lippen rood gestift. Haar billen strak in een paardrijdbroek. Een mooie vrouw. Eerlijk en puur. De kinderen zijn dol op haar. Hij ook beseft hij. Maar waarom moest ze zo nodig vasthouden aan het huisje-boompje-beestje bestaan? Waarom kon ze hem niet díe vrijheid geven die hij zo nodig had? Dan zou hij nu ....

Jaap schrikt op als plotseling de nieuwste ringtone, die hij van internet heeft gedownload uit zijn maatpak klinkt. Op het display ziet hij het nummer van Monica. Het is lang geleden dat hij haar stem heeft gehoord. Niet meer sinds de dag dat ze zijn koffer op de mat had gezet en hij bij zijn moeder was ingetrokken. Hij aarzelt even, draait een rondje in zijn zwartlederen bureaustoel en spreekt dan zelfverzekerd in zijn Samsung D900.

‘Met Jaap!’
Op een post-it briefje tekent hij een poppetje. Zonder gezicht. Aan de andere kant van de lijn blijft het even stil.
‘Ja, met mij. Ik ..... uh .... ik .... Bjorn en Sophie hebben morgen een toneeluitvoering op school. Het is een musical: Beauty and the Beast. Je kent het wel, een soort sprookje. Bjorn speelt het beest en Sophie mag samen met wat meiden uit haar klas een paar liedjes zingen.
Jaap wordt overspoeld met een waterval van woorden.
‘Het is dus morgenavond. Half acht. Op school, in de aula. Rond een uur of tien zal het wel afgelopen zijn. Of er een pauze is, weet ik eigenlijk niet.’ ratelt Monica.
Jaap kijkt in de grote barokke spiegel die recht tegenover zijn bureau aan de appelgroene muur hangt. Tevreden kijkt hij naar zichzelf. Strak in het pak, zonder das, gestreken hemd, haren gestyld met out of bed look gel om de juiste uitstraling te creëren. Image, denkt hij, image.
‘De kinderen zouden het fijn vinden als je er morgen bent’, zegt Monica nu plotseling zacht.
‘Ze missen je. En ik ook.’ klinkt het bijna onverstaanbaar.
Nu komt de aap uit de mouw, denkt Jaap. Daarom belt ze me natuurlijk. Ze kan me niet missen, voelt zich alleen en beseft wat voor geweldige vent ze aan de kant heeft gezet. Maar zo gemakkelijk komt ze daarmee niet gedraaid. Hij tekent een tweede poppetje dit keer met gezicht.
‘Dus je mist me?’
‘Ja’, fluistert Monica. ‘Het is zo stil zonder jou.’