Winners.
"En waarom loopt ge met al die blinkende dingen rond?" vroeg Jo aan Alex. Wel zei Alex "moest ik gekleed zoals u, een firmapoort, binnen stappen dan zou er eens flink gelachen worden".
Maar nu zei Alex, die een pak aanhad dat gemiddeld drie salarissen waard was, een ketting, een uurwerk waarvoor de modale burger toch minstens een jaar moest voor werken. Als ik zo gekleed, met mijn blinkende wagen een firma, binnenstap dan staat men aan de vensters te loeren wie ik ben. Word met de rode loper binnengehaald. Belangrijk als ik mijn contracten op tafel leg dan staat in een minimum van tijd een handtekening onder. "Iedereen wil mee snoepen van mijn succes" grijnsde Alex. "A ha" zei Jo, hij dacht eraan dat hij zijn kaart, die recht gaf op zijn uitkering, nog niet had binnengeleverd.
Ze kwamen als geroepen, hun stemmen klonken de bistro-eigenaar als nachtegaalgezang. Ze waren er nog maar pas, ogenblikkelijk was de sfeer in de bistro vrolijker geworden. Dallas-grieten werden ze genoemd. Evenbeelden van de acteurs die toen in de gelijknamige soap speelden.
"En heb je nog geen blad in ons blad?" giechelde de dame de eigenaar tegemoet. "Welk blad?" stamelde de verbouwereerde eigenaar. "Wel in dat blad van ons staan alleen mensen zoals wij, als jij ook in ons blad komt te staan dan komt iedereen naar hier."
Het leek wel een sekte dacht de eigenaar, maar kocht rap een bladzijde in het blad. Iedereen kwam regelmatig terug. Op een dag kwam ook de eigenaar van het blad op bezoek. Hij had een pak aan dat drie gemiddelde salarissen waard was, een ketting, een uurwerk waar de modale burger minstens een jaar moest voor werken. Op een dag bezocht zelfs een adellijke dame zijn restaurant. Het kostte hem wel een kleuren bladzijde, in het blad, maar dat had hij er voor over.
Waneer de dame hem aankeek torste hij zijn nietigheid.
Ze keek zijn richting uit.
Stak haar hand uit.
In die hand legde hij het geld.
Toen sloot ze haar hand.
Haar ogen volgden een koers waar hij niet meer in voorkwam.
Hij had het dubbele betaald voor wat anders, maar was al blij dat de dame van adel zijn nederig etablissement met haar bezoek vereerde. Grimlachend liep hij zijn keuken in, bekeek keurend zijn personeel. Als de adel niet inging op zijn avances? Ondertussen waren de meisjes en de dame van adel de bistro buiten gestapt. De keet ernaast binnengestapt. Zo deden ze er een tiental op een namiddag, als hedendaagse zwervers. Die overal hun nachtegalen gezang laten horen en over hen en hun beschermelingen.
Goudstukken laten neerdalen.
gmail.comGeplaatst in de categorie: adel
winners
3.175
Geef je reactie op deze inzending: