Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Cremafenis

Het lijkt wel of ze vandaag allemaal tegelijk naar beneden vallen. Les feuilles mortes. Tot gisteren was het zomer en dat terwijl het eind oktober is. De bomen nog volop in blad. Sommige groen,vele gekleurd.
Afgelopen nacht was er opeens nachtvorst en in één keer liet het gebladerte los.
Rudi Oosting slentert door knisperende bladerhopen. Geen regen, veel zon maar guur.
In zijn hoofd zingen de woorden van het beroemde chanson van Jacques Prévert: “Mais la vie sépare ceux qui s’aiment....het leven scheidt hen die van elkaar houden.”
Hij heeft het vaak gezongen. De badkamer, het bos, de metro in Parijs…het waren de schouwtonelen voor zijn liedkunst.
“et la mer efface sur le sable, les pas des amants désunis....en de zee wist de voetstappen van de gescheiden geliefden in het zand uit”.

Afscheid…Rudi zucht..laatste keer vallende bladeren. Nooit meer zien hoe ze in het voorjaar weer uit hun knoppen zullen springen.
Gisteravond met Jeannet tot een vergelijk gekomen over het hete hangijzer.
Het leek er de laatste tijd op dat, zoals in het chanson, het leven hen nog zou gaan scheiden, i.p.v. de dood die op de loer ligt en elk moment kan toeslaan.

Grote doses morfine teisteren en strelen het afzwakkend gestel van Rudi.
Binnenkort wil hij er zelf een eind aan maken middels een overdosis.
Jeannet heeft het er moeilijk mee, maar ziet wel in dat verdere aftakeling en pijn voor Rudi onmogelijk op te brengen zijn.
Nee, dit is niet het hete hangijzer, de zelfgekozen dood.
Het gaat er al tijden om of Rudi gecremeerd of begraven zal gaan worden na zijn overlijden.
Daarover waren beide echtelieden het volkomen oneens.

Rudi wilde liever gecremeerd worden maar Jeannet, die zeer spiritueel en ritueel is ingesteld zei altijd: “ik heb geen zin om na je dood de hond in de pot terug te krijgen” (ze noemde Rudi altijd haar “keffertje”, sinds hij de gewoonte had bij de afwas zich morrend druk te maken over het feit dat zij nadat laatst de afwasmachine ter ziele was gegaan, er op stond dat er weer met de hand afgewassen ging worden.) “Ik wil weten dat er een plekje is waar je ligt en waar ik je kan bezoeken”.

En gisteravond was er dus een compromis bereikt. Rudi zou zich voor de helft laten begraven (de wens van Jeannet) en voor de andere helft laten cremeren (zijn eigen wens). Zelf wilde hij graag: onderlichaam begraven, bovenlichaam cremeren. Dit vanuit een vaag idee dat in ieder geval zijn hersens zich niet meer bewust zouden zijn van de splitsingscapriolen.

Hij moest denken aan een anekdote die een in esoterie geïnteresseerde vriendin hem onlangs had verteld en waar hij achteraf smakelijk om had moeten lachen.
Zeemeerminnen bestonden echt en waren in een vorig leven godinnen geweest die overspelig waren geweest en door hun goddelijke echtgenoten werden gestraft. Ze werden in tweeën gezaagd en kregen het onderlijf van een reuzenforel aangenaaid, zodat ze niet meer vreemd konden gaan. Helaas waren zij daarmee voor de echtgenoot zelf ook incapabel geworden.

Omdat Jeannet een halve fles cognac op had en Rudi in de genietfase van de morfine verkeerde, vroegen ze zich nog maar niet af wie het halveren zou moeten verrichten, of het juridisch wel kon en allerlei andere zaken die met de praktische uitvoerbaarheid samenhingen.

“Dust to dust, ashes to ashes”, besloot de dominee enige weken later bij het graf van Rudi zijn korte redevoering. Jeannet wierp een schep aarde op de kist waarin zich bijna het gehele stoffelijk overschot van haar geliefde man bevond.
Bijna, want ze had kans gezien vlak voor de kist definitief gesloten werd met een snoeischaar een pink van Rudi af te knippen en die snel in haar tasje te stoppen. Af en toe als de tranen haar over de wangen stroomden voelde ze even het laatste stukje Rudi naast haar lippenstick en spiegeltje, terwijl het graf werd dichtgestort.

Ze wilde de pink eigenlijk in de diepvries bewaren, maar ze had Rudi immers beloofd hem voor de helft te laten cremeren??? Goed, het was uiteindelijk slechts een pink geworden, maar beter iets dan niets dacht ze, tevreden over zichzelf dat ze toch iets van zijn laatste wens zou gaan inlossen.
Toen al de begrafenisbezoekers die avond haar huis verlaten hadden haalde ze de pink tevoorschijn. Hij leek wel uit te groeien tot het forse postuur van de Rudi die ze tot voor een jaar had gekend. Ze wakkerde het vuur in de open haard aan, wierp de pink erbij en zag hem langzaam gaan gloeien en daarna uitbranden tot er nog enkel een hoopje as was dat ze in een potje schraapte en op haar nachtkastje zette.

Schrijver: Gerard Wassekwam, 13 februari 2007


Geplaatst in de categorie: overlijden

1.3 met 10 stemmen 1.079



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)