Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De pendule V

Nu hij alleen was probeerde hij dat "ding" nog eens op te tillen, en het die plaats te geven die ze samen bedacht hadden, maar hij had tevens respect gekregen voor de manier waarop dit ding hem behandelde. Hij kreeg zo langzamerhand een hekel aan deze pendule. Hij begreep ook niet, waarom zij zo bezeten was om deze klok kost wat kost te willen kopen. Zoveel bijzonders was het nu ook weer niet, en de waarde die zij er aan hechtte zag hij echt niet zitten. Tja, misschien was het haar wel om dit donkere jongetje te doen die het uurwerk draagt. Liesbeth houdt van kinderen en ze kan zo vertederend naar die zwarte kroeskopjes kijken, het liefst zou ze telkens weer opnieuw over die hoofdjes aaien.

Automatisch als wilde hij zich niet gewonnen geven sprong Franck overeind en omklemde met beide handen het uurwerk om op hetzelfde moment een schok te voelen alsof zijn vingers in een stopcontact staken. Het ding leek opeens elektrisch geladen. Hij deinsde achteruit en sloeg met zijn rug tegen de commode. Bleek als een laken en niet begrijpend van wat hem zojuist overkomen was staarde Franck heel ongelovig naar deze pendule. Wat was dat? Radeloos niet wetend wat te doen voelde Franck het angstzweet op zijn voorhoofd. Het moest wel centimeters dik op zijn voorhoofd staan, veegde automatisch met de rug van de hand over het voorhoofd en voelde hoe het water langs zijn polsen liep. Eerst nu begreep hij wat hem overkomen was. Eerst nu bemerkte hij dat zijn handpalmen pijnlijk voelden en zag dat ze met blaren bedekt waren. Franck liet zich als een blok in de zetel die langs de commode stond vallen. Beelden uit films die hij ooit wel eens gezien had konden met deze ervaring niet staven, als hij dit ooit aan iemand vertellen zou werd hij zeker als krankzinnige verklaard. Zijn hart raasde en hij voelde zich misselijk worden, zijn handen trilden en de kamer begon opeens een eigen leven te leiden. Na een ogenblik, hij kon niet zeggen hoelang, keek Franck angstvol naar buiten naar waar hij zijn geliefde voor het laatst gezien had. Goh, als zij nu maar hier dan had zij kunnen zien wat er met hem gebeurde en kon hij haar om raad vragen, met tweeën weet je altijd meer.

Er moest toch een logische verklaring voor dit fenomeen zijn, hij was niet de man die zomaar aan spoken geloofde daarvoor was hij veel te veel realist. Had hij zich dit zomaar ingebeeld of… Maar nee, zijn handpalmen vertelden een heel ander verhaal en zeker nu de pijn feller voelde. Gebiologeerd staarde Franck naar de voor hem staande pendule; in de winkel kon hij ze toch gewoon in zijn handen houden en nu ineens niet meer, waarom toch? Franck stond heel voorzichtig op alsof er op hem gelet werd en schoof al sluipend elk obstakel opzij dat hem de weg naar de deur toe versperde.

Op het moment dat hij de pendule het dichtst benaderde weerklonk een harde knal. Het glaswerk in de vitrinekast en de ramen rinkelden. Franck bleef voor een moment als aan de grond genageld staan, heel zijn lichaam beefde en hij wist zich voor enkele tellen geen raad. Dan als uit een kanon geschoten spurtte hij naar de gang toe, keek nog eens ongelovig naar de tafel en rende naar buiten om alles achter zich te laten en in zijn auto te springen. De voordeur die hij wel opende maar vergat te sluiten viel uit zichzelf met een harde dreun dicht. Aan de auto aangekomen bemerkte Franck dat hij nog steeds in zijn pyjama rondliep en hij geen sleutels bij zich had. Deze zaten in zijn jaszak en dus moest hij noodgedwongen weer terug het huis in. Bibberend van angst en ongeloof keek hij naar het huis, hij moest koste wat kost toch weer het huis in om zich te scheren en te kleden.

De voordeur bleek gesloten te zijn alhoewel de voordeursleutel op de keukentafel lag en dus niet gebruikt werd. Franck duwde en sloeg; zelfs trapte hij ertegen maar de deur week geen millimeter. Hij nam even afstand om met zijn verstand in het reine te komen, nam een aanloop en botste met volle vaart tegen de eigenzinnige deur maar deze bewoog zich niet. Weer hield hij even de stil in en bedacht zich dat hij door zijn eigen huis buiten werd gesloten. Hij die zoveel tijd en geld gespendeerd had mocht dit huis niet meer betreden. Met gekruiste armen liep Franck een paar maal rondom het huisje en probeerde nogmaals de voordeur te openen, maar niets hielp. Met tranen van kwaadheid onbegrip en angst liep Franck in de richting die Liesbeth genomen had.

Schrijver: Wilhelm Janssen, 26 mei 2007


Geplaatst in de categorie: emoties

3.0 met 2 stemmen 1.365



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)