Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De pendule XII

Met kloppend hart en de moed in de schoenen duwde Liesbeth de deurklink zachtjes en geruisloos naar beneden, hield even stil om dan met een harde duw de deur open te gooien. Eva die direct achter haar vriendin stond had haar handen tot vuisten gebald alsof ze in haar eentje de eventuele indringers te lijf wilde gaan. Beide vrouwen stonden met wijd open gesperde ogen in het midden van de woonkamer en zagen, niets, helemaal niets. Ze keken naar elkaar niet begrijpend wat er gaande was en wilden zich juist omdraaien om weer het bed op te zoeken toen er een harde knal door het nachtelijke donker klonk. Beide vrouwen stonden als aan de grond genageld en beefden als het riet in een storm.

Een schreeuw die tot in de verte hoorbaar moest zijn ontsnapte aan de twee monden tegelijk met direct daarna een stilte om even te bekomen van de schrik, daarna ging Liesbeth verder:
“Wat is er toch gaande, wat is er aan de hand? Ik woon hier al meer dan een half jaar en dit is me tot op heden nog nooit gebeurd. Zou dat iets met deze klok te maken kunnen hebben?”

Eva en Liesbeth begrepen niets van deze situatie, Liesbeth scheen met haar zaklantaarn op de pendule maar deze stond nog altijd in het midden van de tafel en tikte rustig verder alsof er nooit iets gebeurd was. Ook de krant lag nog zo als toen ze de klok ontmantelden. Nog niet helemaal van de schrik bekomen maar toch al aanstalten makend om weer naar boven te vertrekken richtte Lisbeth nogmaals haar lichtstraal op de pendule, want ze had zo langs haar ooghoeken een beweging gezien die haar aandacht trok.

“Ik zag zojuist iets daar op de tafel en nu zie ik het niet meer, geloof je dat ik aan mijn verstand begin te twijfelen, geloof je dat?"
Weer sprongen tranen in Liesbeth ogen want ze meende het gezicht van Franck herkend te hebben en ze zou er een maandwedde op ingezet hebben dat zijn gezicht daar op het uurwerk te zien was. Ze durfde dit niet kenbaar te maken aan haar vriendin om niet als een gek bestempeld te worden, nee dit hield ze stilletjes voor zichzelf maar het intrigeerde haar wel. Nogmaals belichtte ze de pendule maar er was verder niets te zien.

“Ik weet het niet, maar hier is iets niet pluis, Er is iets aan de hand met dit huis en het heeft naar mijn vermoeden iets met de klok te maken. Ja, je mag me rustig om deze uitlating uitlachen, maar toch geloof ik dat, en hoe meer ik er over nadenk hoe meer ik hiervan overtuigd raak. Vroeger had je toch geen last van al die griezelige gewaarwordingen waar je nu de haren van omhoog gaan staan tenminste hoorde ik daar nooit iets over” zei Eva.

Ze draaide zich om en liep resoluut de gang in richting van de trap Liesbeth in haar eentje achterlatend. Liesbeth bleef nog even besluiteloos achter en keek achterdochtig naar hun gezamenlijke aanwinst waar ze toen zo trots op waren. Waarom gebeurde dit alles, waarom was Franck verdwenen, waarom al die gebeurtenissen die zo onverklaarbaar schenen, waarom, waarom, waarom?

Liesbeth draaide zich voorzichtig om als wilde ze niemand storen of wakker maken en liep achter de lichtbundel aan de trap op. Goh, het was vier uur op haar polshorloge dus kon ze nog gemakkelijk een paar uurtjes slapen, als ze niet weer gestoord werden door dat geklop.

De volgende morgen - het was een zondag - werden Liesbeth en Eva bijna gelijktijdig wakker door het klokkengelui vanuit het aanpalende dorp. Eva, die altijd direct vanuit het bed meteen onder de douche sprong, kon haar gewoonte niet waarmaken want zoiets dat bestond hier nog niet. Ja, de boiler lag in de schuur met al het andere toebehoren maar deze kon niet aangesloten worden vanwege het ontbreken van de hoognodige elektriciteit. Ietwat verwijtend keek ze Liesbeth aan en zei:
“waar moet ik me in hemelsnaam wassen, ik ben gewend om ’s morgens meteen onder de douche te springen maar hier is dat niet aanwezig en dus moet ik gaan omdenken. Hoe doe jij dat als ik vragen mag?
Vanuit het bed kwam het ontnuchterende antwoord;
“In de keuken, daar staat een teiltje, en de waterkraan weet je te staan, nu hoef je alleen nog maar een ketel water warm te maken en dan kun jij je wassen, zeep en spons liggen daar ook en een handdoek vind je in het kastje juist boven het aanrecht.”

Schrijver: Wilhelm Janssen, 3 juni 2007


Geplaatst in de categorie: emoties

3.5 met 2 stemmen 409



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)