brief aan mijn dochter
Lieve Fiebie,
Eindelijk zie ik kans jou een brief te schrijven.
Je weet waarschijnlijk inmiddels dat ik jou als baby heb afgestaan aan een Nederlands echtpaar. Als je het niet wist, dan hoop ik dat je deze brief niet verscheurt, maar eerst doorleest. Beslis daarna of je mij ooit wilt ontmoeten.
Eerst wil ik je zeggen dat ik verschrikkelijk veel van je houd en dat ik hoop dat jij je nooit eenzaam gevoeld hebt.
De omstandigheden waaronder jij ter wereld kwam, waren moeilijk. In Oezbekistan moeten alle vrouwen fulltime werken, veel mannen zijn alcoholist. Het is een grauwe samenleving.
Zo ook mijn man. Hij werkte niet en dronk de hele dag door wodka en als dat op was, spiritus. Toen ik verliefd op hem werd was het een lieve jongen, die mij mooi vond en veel cadeautjes gaf.
We trouwden en ik raakte zwanger. De zwangerschap verliep moeizaam en de kindjes, het was een tweeling ( 2 meisjes ), werden dood geboren.
Daarna begon de ellende. Mijn man, jouw vader, begon te drinken en als hij alcohol op had werd hij agressief. Ik besloot geen kinderen meer te krijgen en van hem te scheiden.
Toen hij erachter kwam dat ik naar een advocaat geweest was, sloeg hij me helemaal bont en blauw en durfde ik niet meer naar de advocaat of politie te gaan. Ik moest de advocaat bellen dat ik toch niet wou scheiden en werd thuis de hele dag gecontroleerd door hem. Naar mijn werk mocht ik niet meer. Hij belde om te zeggen dat ik een andere baan had. Er werd niet doorgevraagd. Ik was toch al een dure werknemer, dus ze waren blij dat ze een goedkopere Russin konden aannemen.
Hij bestelde thuiswerk en dat moest ik in een ruimte van twee bij twee meter doen, lampenkappen maken. Toen merkte ik dat ik toch weer in verwachting was, van hem. Ik vertelde het hem niet, want dan zou ik nog meer problemen krijgen.
Ik verborg mijn buik achter wijde truien en dacht veel na over een goede oplossing.
Ik was heel blij met jou in mijn buik, nu was ik niet meer zo alleen. Stiekem, in gedachten, vertelde ik je verhaaltjes over dieren en zong ik liedjes voor je.
Op een dag, ik was zo’n 7 maanden zwanger, het was 18 mei, was hij weer eens dronken. Ik had een plan bedacht. Ik had alle drank die er in huis was verstopt. Toen hij goed dronken was en agressief omdat er niets meer in huis was, bood ik aan om een fles wodka te halen voor hem.
Wonder boven wonder deed hij de deur van het slot en kon ik naar buiten.
Ik rende de stad in, op zoek naar een arts.
Ik keek niet goed uit, ik had ook maar zo kort de tijd.
Een tram kwam de hoek om, snerpte piepend over de rails en… daar lag ik.
Een ziekenauto bracht me weg, ik had vreselijk veel pijn. De bevalling was door de val op gang gekomen.
In het ziekenhuis werd jij geboren, wat een mooi en lief meisje. Donkere haartjes, een rond neusje en heel klein. Ik overlaadde je met kusjes en alle liefde die ik in me had.
De zuster die bij de bevalling was heb ik alles verteld. Zij regelde de adoptie en heeft mij pas geleden verteld dat je door een Nederlands echtpaar geadopteerd bent.
Je zult wel benieuwd zijn hoe het verder gegaan is.
Toen je vader merkte dat ik die middag niet terug kwam, werd hij woedend en gooide onze hele huisraad op straat. De buren belden de politie. Hij werd opgehaald om op het bureau zijn roes uit te slapen en daarna mocht hij weer naar huis.
Gelukkig was ik net uit het ziekenhuis ontslagen en bezig met de rommel op te ruimen.
Nu zul je denken, waarom ging je terug naar die bruut?
Dat zal ik je vertellen. Ik heb er een goede reden voor. Ik groeide op in een weeshuis. Mijn vader en moeder zijn overleden toen ik 10 jaar was en ik heb me daarna altijd erg eenzaam gevoeld.
Toen ik jouw vader leerde kennen was hij echt heel lief voor me en hij zei als hij nuchter was ook heel vaak hoe hij me nodig had. Ook zijn jeugd was eenzaam geweest, als jongen alleen bij een oudere moeder die altijd werkte.
Ik voelde me verantwoordelijk voor je vader: heb lang, te lang, geprobeerd hem te helpen.
Uiteindelijk is hij vorige maand bezweken aan de gevolgen van zijn verslaving.
En nu begint mijn leven!
Ik ben blij dat hij dood is.
En ik begrijp nu ook dat ik, toen jij geboren werd, een andere keus had kunnen maken, maar ik kon dat toen nog niet.
Ik hoop dat je iets van mijn verhaal begrijpt.
Als je mij nooit meer wilt zien, begrijp ik dat.
Lieve Fiebie, ik hou van je. Ik hoop dat je een goed leven in Nederland hebt.
Ik heb nu weer werk als dierenverzorgster in de Zoo van onze stad.
Misschien wil je mij, als je er aan toe bent een keer terug schrijven. Je mag je me alles vragen. Ik vraag je vergeving voor mijn keus, 14 jaar geleden.
Ik omhels je:
Helge Mozravka
Geplaatst in de categorie: familie
adoptie
2.000
Geef je reactie op deze inzending: