De pendule XV
Verschrikt liepen Eva en Peter de keuken in om Liesbeth bij te staan. Ze vonden haar lijkbleek met omhoog staande haren, leunend tegen het aanrecht aan en niet wetend wat haar zojuist overkwam. Beide handen omklemden de rand van het aanrecht zodat de vingerkootjes wit zagen.
“Wat is er gebeurd, vroeg Eva. Ik weet het niet, maar het schijnt me toe, dat dit huis vervloekt is. Hier is altijd weer iets aan de hand.” Eva ratelde nog een heel poosje door om zich af te reageren. Peter vloog als een kogel naar Liesbeth toe en sloeg zijn armen om haar heen. Hij vroeg of ze ergens pijn had of zich verbrandde erwijl hij zich intussen omdraaide om de eventuele schade te beoordelen.
“Wat is er eigenlijk gebeurd,” vroeg Peter op een vaderlijke wijze daarbij Liesbeth nog steeds vasthoudend en lichtjes van zich afduwend om naar eventuele wonden of letsels te speuren.
“Laat me je armen en handen eens zien” maar ook deze waren van letsels verschoond gebleven. Peter liet haar nu los en draaide zich naar het fornuis toe om de schade aan het toestel te taxeren, maar ook daar was totaal niets te vinden. Hij boog zich voorover om de gasleiding naar gebreken te inspecteren, maar ook daar was niets te vinden.
“Ik geloof dat je gelijk hebt,” hierbij Eva’s vraag beantwoordend, ”ik kan je veel rare anekdotes vertellen maar deze spant tot op heden al de kroon.”
Liesbeth die nog steeds niet van de schrik hersteld was, vroeg om een stoel en een glas water. Eva was de woonkamer in gerend om aan Liesbeth’s wens te voldoen. In de keuken stonden geen stoelen noch een tafel. Niet dat daarvoor geen geld hadden of deze te klein was. Nee, daar was door hen nog niet over nagedacht.
Een hard geklop op de voorruit deed hen allen verschrikt in de richting van het geluid staren. Er stond iemand met de hand en hoofd tegen het vensterglas naar binnen te gluren met in de andere hand een brief aan het zwaaien. Het bleek de brievenbesteller te zijn met een aangetekend schrijven.
“Sorry, maar ik heb al op de voordeur geklopt maar er kwam geen reactie van u, daarom dat ik het dan maar op het raam probeerde.” Hij reikte het schrijven aan Liesbeth en haalde een boekje te voorschijn waarin ze de overhandiging moet bevestigen. De postbode zag ook dat er iets was voorgevallen, hij fronste zijn wenkbrauwen en verdween al hoofdschuddend het huis via de gang.
“Van de gerechtelijke politie,” zei Liesbeth, terwijl ze de enveloppe opende, en begon te lezen. Aan haar reactie te zien was het een blijde boodschap, want haar ogen spraken boekdelen, ze straalde en zei: “men heeft een man die op Franck lijkt in een psychiatrische instelling gevonden, en zijn lichamelijke toestand blijkt goed te zijn. Men vraagt of Liesbeth in een tegenoverstelling zijn identiteit bevestigen wil.”
“Hoe? In een instelling? Waar?” "Dat staat hier niet in dit schrijven, er staat enkel dat ik me op het politiebureau moet melden om dan verdere instructies te krijgen.”
“Ja, dan gaan we er meteen op af” was het kordate antwoord van Eva.
“Nee! Dat gaat niet, er is een datum gesteld waarop ik me melden moet.”
“Nu weet je toch bijna zeker dat jouw Franck nog in leven is en valt er een hele hoop ellende van je af. Was het geruststellende antwoord van Eva.
“Maar nu terug op wat er zojuist gebeurde, ik ruik geen gas, noch is er een lek te vinden, jij hebt geen letsels opgelopen, en alles is nog zo als van te voren, zeg me dan wat er hier gebeurde,” was de onthutste vaststelling van Peter.
“Beter zo, als dat er hier bloed vloeide en het dak van het huis vloog,” was Eva’s repliek.
“Wanneer moet jij je bij de politie melden, misschien kan ik me op de een of andere wijze verdienstelijk maken, gaat Eva dan ook met je mee?”
“Ja,” het was Eva die er meteen op sprong, ”Peter, wilde je dan ook mee gaan?”
telenet.beGeplaatst in de categorie: emoties
Thriller
517
Geef je reactie op deze inzending: