Paardenbloemen, het moest zo zijn.
En nog herinner ik me die keren dat mijn Vader me mee nam op zijn arm
om mij vervolgens op het tuinpaaltje van de kleine voortuin vol
met paardenbloemen en goudsbloemen te zetten, zodat ik, naar rechts kijkend,
als klein ventje, ook de schepen kon zien die door het kanaal voeren.
En die keren dat ik samen met mijn moeder te voet naar het kleine stationnetje
ging, waar we dan de draaibrug overstaken naar het bushokje,
om op de bus te wachten die mijn Opa naar ons toe bracht.
Ach, dat paaltje! Die schepen! Die brug! Die paardenbloemen!
En de konijnenhokken tegenover de waterput op de achterplaats!
Het was zo vanzelfsprekend, het moest gewoon zo zijn!
Ik herinner me het allemaal nog, en altijd scheen de zon.
Geplaatst in de categorie: woonoord