Computer
Ik ben mijn computer aan het opruimen. Foto’s, muziek, e-mails, het ding is overvol, en traag. Ik worstel me door jaargangen Woemi. Jaren van verliefd zijn. Ik woonde nog bij Mischa, maar zat bijna elke avond boven. Vanuit mijn kamer had ik een prachtig uitzicht over de wei, zag de snelweg en het bos erachter. Beneden lag Mischa op de bank, sliep of keek tv. GTST, Idols, dat soort dingen. Later keek ik wel eens mee. Om mijn schuld een beetje af te lossen. Om te kunnen zeggen dat ik echt wel van haar hield. Maar het kwaad was toen al geschied. Woemi was daar, om nooit meer weg te gaan.
De eerste keer vroeg ze me wat te drinken, de tweede keer vroeg ze me in bed. Een oneerbaar voorstel noemde ze het. Van schrik verwijderde ik de e-mail gelijk van de pc, alsof het om een pornoplaatje van een aantrekkelijke, maar nog wat jonge dame ging.
Maar weigeren deed ik natuurlijk niet. Ik ben een man hè.
En dus nam ik Woemi mee om wat te drinken samen, en nam ik haar mee naar het hotel, precies zoals ze me gevraagd had. Voor seks, niks meer en niks minder, precies zoals ze het wilde. En ik werd verliefd, tot over mijn oren verliefd. Sloot me op op mijn kamer, deed knorrig tegen Mischa als ze me thee of bier kwam brengen en even bij me kwam omhangen. Want ik was net in een brief aan Woemi.
Daar leefde ik, achter mijn pc, en schreef. Verhalen, gebeurtenissen, alleen voor Woemi:
“Maart .., de mooiste maartmaand sinds 1901 is bijna ten einde.
Aan de overkant in de wei zie ik drie, vier hazen rennen door het veld. Ook dat lijkt een spel, een heerlijk levensluchtig gelukkig makend spel, maar is het niet. Het is de paringsdrift die hen leidt, en die ze tot wonderlijke prestaties in staat stelt. Schijnbaar zonder moe te worden rennen ze zo uren achter elkaar, soms moeiteloos de brede sloot overspringend die de weilanden tot aan de snelweg doorklieft. Als het kon liet ik je de kievieten horen, die duikelen en buitelen, en de scherpe, wat eentonige roep van de grutto.
Als het donker wordt zal ik alleen de lichten van de snelweg nog zien, de grote trucks, die hun verre reis van hier begonnen zijn, naar ver in Europa, over wegen, langs meren en door bergen, door regen en in de zon, tot ze op hun bestemming zijn. Maar het is niet die bestemming die me fascineert, het is die reis, die mythische verre reis, die me als kind al in zijn ban hield.
Stiekem smeerde ik hem om met mijn broertje bij de snelweg uren lang naar die veelkleurige wagens te kijken, en niks liever wilde ik dan chauffeur zijn op zo'n machtige wagen, chauffeur van een droom."
Ja, dat was toen. Als ik nog eens thuis kom ga ik graag nog even naar boven. Doe de computer aan en staar over de velden. Zie de trucks rijden, verbeeld me dat ik achter het stuur zit, naar vreemde landen koers zet, de nacht tegemoet. Eerst nog spatten vliegen tegen de grote ramen, later spoelt een regenbuitje ze weer schoon.
Als ik stop is de parkeerplaats overvol met andere truckers, ze groepen bij elkaar, hebben een barbecue gemaakt, piesen tegen hun banden, drinken wat in de Ratstätte of doen een dutje in hun cabine. Ik niet. Ik laat mijn wagen achter, maak een wandeling door de velden, kijk naar de zon die onder gaat, en verlang ernaar weer thuis te zijn.
Ik zal nooit meer thuis komen. Langzaam, tergend langzaam begint Mischa zich van me los te maken. Ik heb al bijna een week niks van haar gehoord. Als ik haar zie vertelt ze me wat ze doet. Veel werken, veel nachtdiensten ook. Maar ook leuke dingen, uitjes, vriendinnen. Het fietsen is over. Ja, naar de bakker en de markt. De rest is voor haar vroeger. En mannen? Haar nooit meer gezien. Wat een walgelijk, onbetrouwbaar, vreselijk soort. Helemaal ongelijk kan ik haar niet geven. Het eerste de beste leuke jonge ding in de bergen probeer ik al te versieren.
‘Ach, dat was maar een flirt’ verdedig ik me tegenover Woemi.
Maar erg waarderen kan ze het niet. Dat flirten moet ik maar bewaren voor haar, als bij haar kom, als de jongen naar zijn vader is.
EJ weet nergens van. Hoe kan hij ook? Ik heb mijn verliefdheid zorgvuldig verborgen gehouden. Het was niks, een voorbijgaande emotie, opgeroepen door haar mooie ogen, de mooie zomernacht. En later door de regen, de kou en haar tranen. Dat maakt week, een huilende vrouw. Hij heeft niks gemerkt, zij heeft niks gemerkt. Behalve in de trein dan. De drank die we over hadden, en dat was nogal wat. Ja, toen dat allemaal op was moet ze wat gemerkt hebben. Moet ik mijn hand wat te lang op haar knie gehad hebben, wist ik haar gezicht even te dicht bij het mijne. Gelukkig is er niks gebeurd. Woemi zou me vermoord hebben.
EJ heeft me gevraagd om te eten, en fotootjes te kijken. Het eten is zoals hij is, zonder opsmuk, eenvoudig, maar goed. Ook hij is een echte man. Ik heb geen bloemetjes bij me, hij heeft geen bier voor me in huis gehaald. Zelfs koffiezetten is hem te veel werk, het wordt thee.
Het zijn er nogal wat foto’s, teveel eigenlijk. En op opvallend veel foto’s zie ik de kleine jonge Woemi voortstappen. Ze lacht vrolijk in de lens. Dat was nog voor de regen. Ze is leuk, dat moet gezegd, maar de verliefdheid is over. Scheelt weer een moord.
‘Je hebt Mirjam wel opvallend veel op de kiek hè’ plaag ik.
Nu valt EJ uit zijn rol. Hij bloost. En ik lach, zonder verder wat te zeggen.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: liefde
Woemi
1.938
Geef je reactie op deze inzending:
veel schrijf- en leespelezier gewenst, Jorrit
Mij fascineert deze schrijftrant juist mateloos.
Ik krijg de vinger er niet achter, en lees, herlees..
Maar als ik even kritisch mag zijn: Er zitten erg veel schrijffouten in. Verder zou ik van zinnen als "Later keek ik wel eens mee. Om mijn schuld een beetje af te lossen." zou ik één zin hebben gemaakt, dus: "Later keek ik wel eens mee, om mijn schuld als het ware een beetje af te lossen".
En van zinnen als "Ik laat mijn wagen achter, maak een wandeling door de velden, kijk naar de zon die onder gaat, en verlang ernaar weer thuis te zijn." zou ik twee zinnen maken, om die komma's te vermijden, oftewel: "Ik laat mijn wagen achter en maak een wandeling door de velden. Als ik naar de ondergaande zon kijk verlang ernaar weer thuis te zijn." En wat de zin "Maar weigeren deed ik natuurlijk niet. Ik ben een man hè." zou ik de laatste vijf woorden weglaten, daar maak je geen vrienden mee onder de lezers. Ik ben ook een man, maar ik geloof niet dat het woord in mijn geval dezelfde "smakeloze" betekenis heeft.