Rode rozen
Geduldig en een beetje apathisch wachtte Tine op haar beurt.
Ze bevond zich in een plaatselijke bloemenwinkel. De adrenalinekraan die de afgelopen dagen wijd open had gestaan, druppelde nog een beetje na.
Ze liet haar gewicht beurtelings door beide benen dragen en zocht met haar arm steun tegen de stellage met snijbloemen.
Meestal kocht zij voor het weekend een gemengd boeketje om haar huis mee op te fleuren, maar deze keer had zij de hulp van het personeel nodig.
Zij wilde rozen voor haar zus Gea.
Tine zag rozen genoeg in alle kleuren en maten maar de rode waren schaars.
Aan de kop van de stelling stond nog een emmer water met slechts één verdwaalde bos rode rozen. Zij zakte moeizaam door haar knieën, zette haar tas neer en pakte het cellofaan met de bloemen op. De kroonbladeren vertoonden al donkerrode randjes. De rozen waren waarschijnlijk uit Kenia geïmporteerd; vijf dagen onderweg, één dag in de knop, één dag in bloei en vijf dagen sterven.
Zij dacht aan Gea; ook te kort gebloeid en te vroeg gestorven.
Tine verdrong haar tranen.
Bijna automatisch bewoog ze haar neus tot boven de bloemen.
Geen geur, dat had zij kunnen weten. Omdat zij zelf rozenolie verkocht in haar eigen zaak kende zij de geur. Nergens kon je nog rozen vinden die deze geur verspreiden. De Hollandse rozen groeiden in snelkweekkassen in het Westland, zij bloeiden welliswaar langer, maar je kon ze evenmin reuken.
Tines blik trof de hogerop geplaatste Aronskelken.
Dat waren echte grafbloemen!, maar Gea had rode rozen gewild. Waarom eigenlijk?
Haar geheugen bracht Tine weer samen met haar zus Gea, bij hun jeugd, met de klimrozen langs hun ouderlijk huis. Door hun vader werden deze ieder jaar zorgvuldig gesnoeid, opgebonden en bespoten tegen de luizen,
'Tegen de muizen', zei Gea altijd. Tine had dit nooit begrepen; zij had nog nooit een dooie muis onder de rozenstruiken gevonden. Als kleine meisjes werden zij getrokken door de rozengeur maar de bijen en de scherpe doornen hielden hen op veilige afstand. Deze herinnering moest haar zus toch ook hebbben gehad.
Gea had een man getrouwd die zijn aversie tegen vastgeroeste patronen vrijelijk uitsprak. 'Geetje kan alles van mij krijgen', zei hij vaak met en eigengereide trots, 'maar bloemen daar ben ik zuinig mee'.
'Driemaal heeft ze die gekregen; eenmaal kunstbloemen, eenmaal droogbloemen en niet te vergeten, die mooie rode rozen in haar bruidsboeket'.
Men vond deze stoere taal best hielarisch.
Bloemen gaf je wanneer je iets goed te maken had, en dat had hij niet; hij was een voorbeeldig echtgenoot, zo vond hij zelf.
Eenmaal houdt ze nog van mij te goed', zo vervolgde hij dan zijn betoog.
'Zij krijgt nog bloemen op haar graf'.
Dit heeft hij niet waar kunnen maken, realiseerde Tine zich.
Hij had haar verlaten lang voordat zij stierf.
'Kan ik U helpen?', vroeg de vriendelijke verkoopster, en Tine kwam terug in de realiteit; zij moest verder leven zonder haar zus.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: overlijden
Rozen
520
Geef je reactie op deze inzending: