Toen God met vakantie ging
Op zekere dag, toen God nog onnoemelijk veel liever dan anders was, schiep hij de Aarde. Toen de Aarde ging slapen dekte God haar met een witte deken toe.
Zo ontstond de eerste sneeuw.
De aarde kreeg het onder de morgen erg koud. Dat mocht niet, vond God en hij straalde wel zoveel liefdevol licht uit, dat de zon geboren werd. De Aarde was echter beschaamd om haar naaktheid. In al zijn hemelse goedheid beplantte God haar met bloemen, planten, bomen en struiken. Daardoor ging de Aarde zich steeds beter voelen.
De bloemen zeiden dat ze graag wilden spelen. Daarom zond God wat vogels en vlinders, vissen en allerlei andere dieren naar de Aarde. Zo hoefde geen schepsel eenzaam te zijn.
Omdat de dieren wel eens geaaid wilden worden, vond God de mensen uit. Hij leerde hen lief te zijn voor alles wat leefde en ook voor elkaar. Zo werd de wereld geboren en God zag dat het goed was.
Het was een heel mooie wereld vol overvloed aan goede dingen. Er was voldoende licht en warmte en ook was er rustgevende duisternis. De maan kon 's nachts de paden verlichten en er waren wel zoveel sterren, dat je er 's winters zelfs de kerstbomen mee kon versieren! Overdag scheen de zon en ook was er de donder en de bliksem, om er het feest van de zomer mee te vieren.
Iedereen had genoeg te eten, te drinken en te doen en er was genoeg van alles.
Oké, zei God toen, nu ben ik aan vakantie toe! Doe jullie best en wees lief voor elkaar.
Als iemand iets te vragen heeft, dat geeft die maar een seintje!, zei God.
Vanaf die dag liet hij in alle vrede de planeet Aarde en haar bewoners met vallen en opstaan volwassen worden. Hij wist dat zij slechts een levensschool was. Hij wist ook dat ooit al zijn schepselen terug zouden keren naar het Huis der Geboorte en zo was het goed.
De Goede Moeder had God stilletjes gadegeslagen en hem wijs alle eer gegund tijdens zijn scheppingswerk. Wat was zij trots op hem! Zij leerde haar kinderen, de mensen, wat wijsheid was en hoe zij eten konden koken van alle nieuwe gewassen.
De dieren schonken de mensen spontaan hun melk en ze verwarmden de mensen met hun lijf. De bloemen brachten de Aarde vreugde door hun mooie kleuren en lekkere geuren. De dolfijnen zorgden voor vrolijkheid in de zee en het was overal goed leven op de blauwe planeet.
Toen er echter steeds meer mensen op Aarde kwamen, ontstond op zekere dag het gekibbel en andere kommer en kwel. De mensen verweten God dat hij met vakantie was. Zij vergaten daarbij dat hij hen beloofd had, dat zij -als het nodig was - altijd aan de bel mochten trekken. Zij vergaten ook dat de Goede Moeder hen, 's nachts in hun dromen, wijze raad en oplossingen toefluisterde.
Vaak streelde zij hen troostend over het hoofd, maar de mensheid verknoeide Gods eens zo mooie wereld. God en de Goede Moeder huilden daarover zoveel dat de zee er soms van buiten zijn oevers trad.
De vulkanen, die de mensen steeds vaker en harder hoorden roepen en tieren tegen elkaar, deden de mensen gewoon na! Ook zij bliezen giftig hun stoom af, maakten veel kabaal en spuwden soms zelfs vuur! Allemaal geleerd van de mensen, helaas.
Sommige dieren waren al het menselijke geweld al zo lang beu, dat zij gewoon voor altijd teruggekeerd waren naar het Huis der Geboorte. De bomen en planten begonnen langzamerhand hun voorbeeld te volgen.
De dieren, die nog op Aarde gebleven waren, werden steeds vaker ziek. Zij konden het vele gif op Aarde steeds slechter aan, maar zij hoopten door hun goede voorbeeld de mensen tot rede te brengen. Zij waren nog steeds vredig van aard, maar ook afhankelijk van de mens en diens daden.
De dieren wisten ook dat alles tijd nodig heeft en slechts tijdelijk is. Zij wisten net zo goed als de bomen en planten, hoe zij zichzelf konden beschermen tegen bepaalde gevaren. Alleen tegen de mens en diens daden hadden zij geen enkel verweer. Natuurlijk hielp God hen, die zich bij hem beklaagden! Hij schudde af en toe enkele dappere mensen wakker en liet hen aanklachten indienen tegen alle onrecht en geweld. Hij zond zelfs zijn eigen zoon naar de Aarde, om er het goede voorbeeld te geven. Hij was het Licht, dat allen vrede mocht brengen, maar de mensen wilden niets horen van verdraagzaamheid…
Daarom besloot God om de wereld dan maar een levensschool te laten zijn, waar iedereen levenslessen kon leren. Hij liet zijn kinderen, de mensen, liefdevol los. Hij wist immers, dat zij door schade en schande en veel pijn, meer zouden leren dan door goede voorbeelden alleen.
Dat was het meest wijze besluit dat God en de Goede Moeder ooit namen!
Toch werd de wereld niet aan zijn lot overgelaten want af en toe stuurde God ook zijn dochter, de Liefde, naar de Aarde. Zij bracht dan weer hoop en vrede in de harten der dieren, bloemen, planten en bomen. Sommige mensen stelden hun hart ook open voor de liefde en zelfs voor de vrede. Deze dapperen zetten, ondanks veel tegenwerking, Gods liefdeswerk op Aarde naar eigen kunnen verder.
Toen God en de Goede Moeder dit zagen wisten zij, dat het ooit goed zou komen met de blauwe planeet Aarde en haar bewoners.
Toen kregen zij eindelijk rust.
orange.nlGeplaatst in de categorie: religie
God
458
Geef je reactie op deze inzending: