Reisverhalen H1 Deel1 Blz.1

Deel 1 Blz.1


De aankomst

Dan hebben we het natuurlijk over juist ja: Indonesië...En dan niet op die manier van de gewend zijnde dagelijkse kots, sorry kost, waar er 13 van in een dozijn passen, bedoelende de als maar terugkerende prachtige desa’s,vulkanen en heerlijke kruidnagel- en etensgeuren en al die meest vriendelijke gastvrije mensen der aardkloot enz. enz. Die geijkte indostijl pas ik niet toe. Daarvoor heb ik te lang daar gezeten, of beter te lang daar rondgereisd.

Sowieso ben ik helemaal geen Indo dat is punt 1 en de Wolkers en Tante Liens waren wat Indonesië betreft of blind, dom of zo hypocriet als de neten. In ieder geval ik krijg 't mijn strot of pen niet uit. Excuses naar de fans tssss. Ja het is daar op sommige plaatsen mooi ja. Iedereen houdt toch wel van een beetje spanning, ik bedoel niet van dat geijkte gelikte standaardgedoe. Kom nou. Misschien wel het mooiste land ter wereld. Op sommige plaatsen dan. Over het smerigste land ter wereld hoor je nooit wat. Voor die titel kunnen ze meestrijden, zeker West-Java.
Moordlustige agenten, militairen achter je aan, van die dingen hoor je niet, de Jappen-tijd daar buiten gelaten en koloniën. Nee voor mij geen Geef mij maar: nasi-goreng en meer van die onzin of hadoe hadoe. Maar genoeg over de misvattingen wat mij betreft.

Wat ook ongelooflijk is, ik - degene die dacht me nergens meer over te kunnen verbazen - verbaas mij nog steeds dat ik nog leef: elke dag trek ik nog steeds een paar maal mijn wenkbrauwen op van hoe kan dat nou?
Natuurlijk heeft bijna iedereen alle ellende aan zich zelf te wijten. Je bent tenslotte overal en altijd zelf bij en toch durf ik te zeggen dat dat je reinste onzin is. Hooguit behoedzaam zijn kan van tijd tot tijd leeftijdsverlengend werken. Natuurlijk heb ik ook mijn paradijselijke momenten meegemaakt, waar ieder persoon alleen maar van kan dromen velen zelfs, maar het bekende licht in de tunnel ben ik zeker 4 maal om doorgeven. Kogels messen. Ik zit onder de littekens, ook geestelijk. Dus vraag ik me steeds vaker af of ik niet een engeltje op mijn schouder heb zitten met een reet ter grote van Karin Bloemens' ass. Bij voorbaat dank schat.

Doodsangst, avontuur, onbegrip, verbazing, walging en puur genot overspoelen mij bij gedachtes over dit land. Waar wachten we op? Here I come.

Schrijver: Franciscus Borst, 20 januari 2008

fborsthotmail.com

reizen indonesie indonesie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 11 stemmen 349