Reisverhalen (2)
De Indonesische adelaar landt op zijn baan. Na Abu Dubai en Singaore ben ik eindelijk aangekomen in Jakarta. De stad van mijn vader. Klinkt wel zo stoer. Nee hoor. Ik ben een echte Hollander. Jakarta een poel van verderf (en een lól..), zou ik later beseffen, was slechts een soort van toevluchtsoord geweest, voor mijn pa. Een aartje naar zijn vaartje dus. Even lekker weg uit dat gestresste belastende Nederland. Dat hij niet terug kwam na jaren. Zoiets maakt mij wakker, word ik nieuwsgierig, en ga ik even kijken, bij pappies. Toch?
Wát een rotvlucht! Negentien uur lang. Pijn in mijn reet van het zitten.
Nou duurt het niet lang meer. De meute wordt langzaam wakker. D'r gebeurt iets.
Terwijl ik wacht in de wolken omslaat mij een beklemmend gevoel. De ovalen raampjes zijn beslagen van de naar adem happende transpirerende reizigers. Of van de tropische atmosfeer waarin wij afgezakt zijn. Beide misschien? Ik zie zelfs een klein plasje liggen in mijn patrijspoort. Zit ik op zee? Lekt dit vliegtuig?
Maak mij druk om niets. Blijkt dankzij de stewardess. Ik probeer eilanden te zien waar iedereen van droomt. Waar Indonesië uit bestaat. Eenmaal door de wolken zie ik daar bruine puzzelstukken drijven. De zee blauw met witte streepjes als houten vlotten. Eigenlijk een negatief gevoel. Ik dacht aan jungles, sawa’s en zo stereotiep groen voort. Mijn eerste tegenvaller.
Eerlijk gezegd. Alle mensen staan langzaam op. Als wakker wordende zombies, met spierwitte gelaten. De monden wijd open gapend, dat geluid er bij: "Uaaaggghhh", Precies...Gebroken van de reis, die veel te lang duurt, vond iedereen.
Ze kunnen moeilijk die eilanden op sleep nemen. Beetje dichterbij brengen, dacht ik hardop. Gemene blikken kijken mij dood. Mooi is dat. Vind ik prachtig. Kán dat dan niet laten. Dat gezeik. Mensen klááágen zo. Krakend hun rug strekkend. Ik doe professioneel mee, heel snel, ik geef ze niet te veel krediet.. Iedereen plaatst nog even snel de handbagage boven zijn hoofd. Voordat de gordels vast moeten. Kinderen stemmen klinken stout. Ga zitten, een chagrijnige schreeuw. 'We zijn er bijna' klinkt onvermoeid. Grappig.
We landen. De banden keihard piepend op schurende remschijven. Bizar. Zo'n slechte landing heb ik nog nooit mee gemaakt. Die schokbrekers kunnen ze wel naar de sloop brengen. De piloot krijg nog applaus ook. Volop zelfs. Ik klap niet mee. Volgens mij ging hij boven op zijn rem staan. Ze zijn niet helemaal goed hoor, klappen. Dat tekent wel hoe moe de mensen waren. En blij dat ze er zijn. Dat ze zelfs een paar brandwonden op de koop toe zouden nemen. Als ze dat vliegtuig maar uit zijn. Niet te geloven.
'Relaxt' is mijn motto. Komt allemaal wel goed. Als je een beetje normaal doet. Tenminste. Maar ja dan weer die vraag wat is nor....
hotmail.comGeplaatst in de categorie: reizen
Reizen
306
Geef je reactie op deze inzending:
graag gelezen