Super neuroot..
De kidsplayground, daar wilde hij nog wel een keertje naar toe om zijn partijtje te vieren.
Ik slikte… en moest een lichte teleurstelling verwerken. De kidsplayground is een binnenspeeltuin waarin een soort doolhof staat, opgebouwd uit een steigerconstructie omwikkeld met netten en veel schuimrubber, fantastische springkussens en een enorm ballenbad. Een prachtig concept, maar het is er altijd veel te druk en het lijkt er aan alle kanten te ontbreken aan regels, controle en begeleiding.
Iedereen doet er maar wat, dus elke keer als ik een kluwen armen en benen de opblaasbare glijbaan zie afkomen, slaat mijn hart een slag over en sta ik weer versteld hoe buigzaam kinderen eigenlijk zijn.
Ik kan het niet aanzien, kijk daarom maar een andere kant op en had me de afgelopen keer bij het weggaan al grimmig voorgenomen dat het echt de laatste keer was geweest dat ik mezelf in dit “stinkhol” zou gaan zitten opvreten.
Eh… lijkt het Techniekmuseum in Delft je niet leuk, probeerde ik nog en was al haastig bezig de website op te zoeken om hem te overtuigen.
Ach, nee mam, misschien wel een andere keer, was zijn antwoord.
Wacht nou even met je beslissing, we kunnen toch ook naar…
Nee, mam ik wil gewoon naar de kidsplayground! Je kunt er heel leuk verstoppertje spelen en al mijn vrienden vinden het er ook leuk - hij zei er nog net geen Basta achteraan!
En daarmee kon ik het doen… eigen schuld, had ik ze maar niet naar het Montessori moeten laten gaan, daar worden ze veel te bijdehand van.
Dus gingen we op zondag met tien kinderen in ons kielzog op weg naar de kidsplayground.
Al snel waren het er nog maar negen omdat mijn hyperactieve zoon die gelukkig even niet op viel tussen de andere hyperactievelingen, zonder te kijken de autodeur had dicht gegooid.
Dit was op zich geen probleem ware het niet dat er nog een paar vingers tussen bleken te zitten en wel die van zijn vriendje. De schade viel godzijdank mee, maar het arme mannetje was zo overstuur dat ik hem naar huis moest brengen.
Ik hield mijn hart vast, hopelijk was dit geen duistere voorbode en verliep de rest van de middag wat minder heftig, zodat ik om vijf uur de kinderen weer in ongewijzigde vorm aan de ouders kon overdragen.
Gelukkig zaten ze het eerste en laatste half uur in de autogordels onder streng toezicht van mijn man, dat scheelde al weer een uur.
Ik telde af, nog maar drie uur te gaan van loslaten, troostwoordjes, knuffelen en builen zoenen.
Aan botbreuken en bloedneuzen wilde ik niet denken, maar had voor de zekerheid toch een lijst met telefoonnummers van de ouders meegenomen.
Op de plek van bestemming aangekomen namen we plaats aan een lange tafel, althans mijn man en ik. De kinderen die normaal uren kunnen doen over het aan- en uitkleden, waren in een mum van tijd verdwenen. Het bewijs dat ze aanwezig waren, bestond uit een megaberg jassen, schoenen, truien en sokken, ik dacht ook maar even niet aan luizen....
Ik keek wat in het rond en zag een smeltkroes van culturen, de hoofddoekjes werden afgewisseld door de leggings al dan niet gedragen door vrouwen met blond, bruin, zwart of kroeshaar.
Het was kennelijk een hot mode item deze winter, even als de Uggs die een godsvermogen kosten en toch ieders voeten sieren, zo te zien is de economie weer booming.
Ik observeerde een verdwaalde geitenwollensok en een kashmirjas die angstig hun kleine “Saartje en JP” veilig op hun arm om de meute kinderen heen loodsten. Door de schrik leek het hen volledig te zijn ontgaan dat ze hier gekomen waren met de bedoeling gezellig te gaan spelen.
Nog een paar jaar volhouden dacht ik, dan kun je ook naar het techniekmuseum, museon, of andere pedagogisch verantwoorde uitjes.
Tenminste… als je je kind naar de Nuts stuurt en niet naar het Montessori.
De middag verliep voorspoedig en toen het tijd werd om te gaan gleed er een last van mijn schouders. De horrorbeelden in mijn hoofd van bloedneuzen en gebroken ledematen verdwenen langzaam weer naar de achtergrond.
Mijn dochter en haar vriendin die op de heenweg bij mij in de “meidenauto” zaten, hadden hun “weerzin” opzij geschoven en klommen bij de jongens in de bus van mijn man en met een 'tot zo' verdwenen ze uit het zicht.
Ik startte mijn auto en zette een leuk muziekje aan.
Een voordeel van alleen in een auto zitten is dat je even geen rekening hoeft te houden met medepassagiers, daarom lekker hard kunt rijden en mee blèren op muziek naar eigen keuze zonder dat iemand hier commentaar op levert.
Ik racete over de weg, zong uit volle borst en had het reuze naar mijn zin, maar ter hoogte van de Binckhorst werd ik ineens stil en het klamme zweet brak me uit: 'Shit!!! hebben we ze wel allemaal?!'
Met een bonkend hart pakte ik de lijst met namen uit mijn tas en telde in gedachten de koppies die ik voorbij had zien komen, waarna ik met een zucht van verlichting constateerde dat ze gelukkig allemaal in de bus voor mij zaten.
Volgende week zondag geeft mijn dochter haar partijtje, ze wil graag met haar vriendinnen bowlen.
Ik hoop toch zo dat ze wel voorzichtig doen met die loodzware bowlingballen...
hotmail.comGeplaatst in de categorie: verjaardag
super neuroot
1.541
Geef je reactie op deze inzending: