Verlangen
Zij had haar jas al aan toen ze hem opbelde. Zonder op het toestel te kijken toetste ze zijn nummer in. Ze had het al zo vaak ingetoetst, dat ze het uit haar hoofd kende. Marcus had ze twee maanden geleden leren kennen via internet. Hij was net zoals zij actief op een forum over seksualiteit. Zijn reacties waren haar meteen opgevallen. Die man wist waarover hij schreef, dacht ze iedere keer als ze zijn commentaar op de site las. Hij moest zoveel meegemaakt hebben, dingen waarvan zij tot nu toe alleen nog maar had durven dromen. Iedere avond als ze thuis kwam van haar werk logde ze direct in en surfte ze nieuwsgierig naar het forum, dat Verlangen heette. Want verlangen dat deed ze. Naar Marcus, al wist ze eigenlijk niet eens of dat wel zijn echte naam was.
Het toestel ging drie keer over voordat ze zijn schorre stem hoorde. Het was net half tien ’s ochtends. Eigenlijk te vroeg om te bellen, want ’s ochtends duurde het soms uren voordat hij op gang kwam. Dat had hij haar ten minste verteld. En zij geloofde alles wat hij zei. Ook dat hij haar graag wilde ontmoeten maar momenteel druk bezig was met een filmproject dat al zijn aandacht opeiste. Haar tijd zou nog wel komen, zei hij altijd zacht als ze voor de zoveelste keer op een ontmoeting aanstuurde. Maar zij wilde hem zien, ruiken en echt overal aanraken. Ze was niet langer tevreden met een foto die hij haar had gemaild. Vandaag zou ze hem zeggen dat ze niet meer wilde wachten tot morgen.
‘Hé Annabel, schatje’. Op de achtergrond hoorde ze een kraan lopen. Hij was vast bezig om koffie voor zichzelf te zetten. Goed sterke koffie om wakker te worden. Hoewel ze smolt voor zijn lieve woorden, durfde ze niet al te enthousiast te reageren. Het zou immers nu of nooit zijn. ‘Ik kom naar je toe’, zei ze kort. Nog voordat hij kon reageren hing ze op. Ze deed haar Replay spijkerjasje dicht en zwaaide de voordeur van haar bovenwoning in het slot. De telefoon liet ze rinkelen.
In haar Suzuki Alto draaide ze keihard het nummer 'Ik wou dat ik jou was' van Velhuis & Kemper. Haar stem sloeg meerdere malen over. Ze wilde bij hem zijn. Als het verkeer een beetje meezat, zou ze hem over een goed uur in haar armen kunnen sluiten. ’s Ochtends werkte hij altijd thuis, wist ze. En het zou nog ochtend zijn als ze voor zijn deur zou staan. Dan moest hij haar wel binnenlaten. Of het uitkwam of niet.
Op de A2 was het zoals gewoonlijk druk. Zelfs na de ochtendspits stond er regelmatig file. Annabel wist haar zenuwen te onderdrukken door nog wat harder te zingen. Dat er al drie smsjes van Marcus binnen waren gekomen, ontging haar volledig. Ze focuste zich op de weg. Langzaam kwam ze dichterbij. Gisteren had ze zijn adres al in haar Tom Tom gezet, zodat ze zeker niet verkeerd zou rijden.
Op nummer vier brandde licht door de gekreukte gordijnen die voor de smalle ramen hingen. Voor de voordeur stonden lege kratten bier. Een rode kater zat op de stoep. Annabel zuchtte een keer diep en verzamelde toen alle moed. Ze zocht naar de bel, maar die ontbrak. Op het naambordje naast de brievenbus las ze Marcus B. Zijn naam klopte dus. Ze volgde het tuinpad naar de achterkant van het huis. Het onkruid stond hoog tussen de stoeptegels. Ze meende even een vrouwenstem te horen. Vreemd want Marcus had haar verteld dat hij al sinds jaar en dag alleen woonde. Ze klopte op de achterdeur. Een oudere vrouw deed open. Het bleek zijn moeder te zijn. Ze lachte.
Annabel veegde haar tranen af aan haar sjaal. Teleurgesteld startte ze haar auto. De cd van Veldhuis & Kemper haalde ze uit de cd-speler. Die hoefde ze voorlopig niet meer te horen. Ze wou niet dat ze hem was. Nee, dat wou ze helemaal niet. En als ze goed nadacht, dan had ze dat ook eigenlijk nooit gewild. Ze wilde aandacht. Verlangde naar een man die succesvol was, naar iemand die het gemaakt had in de wereld. En ze had geloofd dat Marcus deze man was. Hoe had ze zich zo in iemand kunnen vergissen. Hij had haar alleen maar mooie verhalen verteld. Aan het lijntje gehouden. Zoals hij ook bij al die andere vrouwen had gedaan, bleek later toen ze zijn moeder ontmoette. Voor hem een manier om zijn depressie te overleven. Goed dat zijn moeder nog af en toe bij hem was, om hem in de gaten te houden. Want zij zou er niet meer voor hem zijn. Na alles wat er gebeurd was, kon ze niet meer in hem geloven. De binnengekomen smsjes wiste ze zonder ze te lezen.
mariannepepels.nlGeplaatst in de categorie: liefde
verlangen
650
Geef je reactie op deze inzending: