levensverhaal deel 2
Ik zou liegen als ik zeg, dat alles goed ging. Niet dat ik mijn best niet had gedaan. Ik probeerde zoveel mogelijk aan mijn kinderen te denken. Met het schrijven komt alle pijn en verdriet weer naar boven.
Mijn ouders woonden een eindje uit de buurt. Dus van die zijde kreeg ik jammergenoeg ook niet zo veel steun. Niet dat mijn moeder mij niet wilde helpen, maar wat kon ze doen!
Mijn vader ondersteunde mij financieel een beetje. Ik heb nog nooit zo'n geestelijke klap gehad.
Ik heb zelf niet eens een keer naar mijn schoonmoeder heb. Nu achteraf begrijp ik, dat ik hulp van buiten af in had moeten schakelen. Niet voor mijn oudste, want daarvoor ging ik naar het RIAGG. Maar voor mijzelf en voor hulp in de huishouding. En alle anderen dingen die mij te veel werden. Maar van die dingen wist ik in die tijd niets af.
Nee, ik maakte het mij zelfs nog moeilijker. Ik wilde mijn kinderen niets te kort doen. Ik ging er ook nog eens bij schoonmaken. 3 ochtenden in de week. Omdat ik vond dat mijn kinderen ook recht hadden op nieuwe schoenen.
De twee oudsten gingen naar een crèche. En omdat ik er nu eenmaal alleen voor stond, ging de jongste ook voor 3 dagen. Je zou zeggen, dat er niet zo veel over bleef om te doen. Maar dat is helaas niet waar.
Waar het echt op stuk op liep was de geestelijke druk.
Drie kinderen wassen, aankleden, luiers omdoen, dan nog eens eten en dan allemaal jassen aan. En nog voor half negen in de auto zitten om de kinderen op tijd naar de crèche te brengen. En de oudste ondertussen naar de lagere school en dan nog precies om negen uur ergens op de stoep staan om ergens anders een huis gaan schoon te maken. En dan mijn kinderen nog! Zo klein als ze waren vroegen zij om hun papa en wat moest ik antwoorden! Mama is dom geweest. En papa kijkt niet meer achterom.
Ik had niemand om mee te praten of iets aan te vragen. Op het laatst raakte ik het helemaal kwijt.
Ik was zwaar overspannen en werd ziek. Je zou toch denken dat op zo'n moment de vader nog eens te hulp kwam. Eerlijk gezegd heb ik dat nooit begrepen. Ik kon het vergeten wat hulp betreft! En dat heeft misschien nog wel het meest pijn gedaan..
Gelukkig ging mijn oudste dochter om met het zoontje van onze huisarts. Dus als er wat te doen was op de school kon zij gelukkig met Chris zijn ouders mee.
En natuurlijk kon ik wel eens met ze praten. Maar het was niet genoeg.
Soms waren er dagen, dat ik alleen mijn kinderen zag. Niet één volwassene om eens mee te praten.
Ik ben heel druk, altijd al geweest.( A.D.H.D. is er onlangs vast gesteld). Maar dit alles maakte het er niet makkelijker op. Ik begon ook nog eens te hyperventileren. Toen wist ik helemaal niet meer wat mij overkwam!
Dit alles drukte ook zwaar op mijn kinderen. Ik was het enige voorbeeld voor hun. Een moeder die van hot naar her rende en stikte van nerveusiteit. Eigenlijk van voren niet meer wist hoe zij van achteren leefde.
Dit kon niet goed zijn! Zo heb ik dit niet gewild! Wat gebeurde met mijn leven? Wat gebeurde er met mijn kinderen!
Overdag die drukte. En als alles dan eindelijk naar bed was, begon voor mij de ellendige lange avond van stilte. Die mij gewoon mijn keel dichtkneep.
En zo gebeurde het, dat ik samen met de kinderen dan hier en dan daar weer eens naar toe ging. Wat niet echt ten goede kwam aan de kinderen.
Maar uiteindelijk kwam ik terug in contact met een oude kennis van mij. Eindelijk iemand die niet direct gek werd van mij en mijn kinderen. En de drukte,die wij met ons mee namen.
En na nog veel heen en weer rijden in de weekenden - wat natuurlijk ook weer de nodige drukte veroorzaakte in ons toch al zo onstuimige leven - kwam het besluit dat ik tijdelijk bij mijn vriend in zou trekken. En dat ik mijn woning zou proberen te ruilen voor een woning dichter bij hem in de buurt.
Ik ben nooit van plan geweest om mijn huis op te zeggen. Want zo onverantwoordelijk zou ik nooit zijn geweest. Maar toen liep het pas echt fout.
Het was hartje winter en in februari 1991 lag er zelfs heel veel sneeuw. Ik was net met de kinderbedjes verhuisd en had een advertentie geplaatst voor mijn huis om toch weer zo snel mogelijk op mijn eigen benen te staan, toen er iets heel ergs gebeurde.
Ondertussen had ik ook van de vorige vrouw van mijn toenmalige vriend vernomen, dat hij zich al diverse malen had geprobeerd op te hangen. Daar ben ik wel even goed van geschrokken.
Maar het leek er op dat alles toch redelijk ging. Totdat hij op een ochtend naar beneden kwam.
Ik zat gewoon t.v. te kijken met mijn kinderen. Toen hij doodkalm vertelde “pak je boeltje maar bij elkaar en je kinderen en vertrek maar weer naar Utrecht”. Ik kon mijn oren niet geloven, dacht zelfs dat ik hem niet goed begrepen had. Maar hij meende het serieus. Toen stortte mijn wereld helemaal in.
Mijn kinderen zaten net hier op school: in Utrecht had ik alles opgezegd. Daar was alleen nog maar een koud huis zonder kinderbedden en spulletjes. Ik had de dag ervoor mijn oudste dochter nog getroost omdat zij haar vriendje zo miste.
Dit is het voor even, ik weet niet of het mij gaat lukken om nog verder te schrijven.
Einde deel 2
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: ex-liefde
Verlaten
364
Geef je reactie op deze inzending: