Levensverhaal deel 3

Het was 10 uur in de ochtend, op een vrijdag. Ik zal het nooit meer vergeten. Toen de man (die ik al 15 jaar kende) mij vertelde om te vertrekken.

Het had verschrikkelijk gesneeuwd die nacht. Ik had mijn Lada ingeruild voor een Volvo, maar dan nog.
Tot 3 keer toe heb ik gevraagd of hij wel begreep, wat hij verlangde van mij en mijn kinderen.
Of hij soms niet goed bij zijn hoofd was! Of hij dit niet eerder had kunnen zien. Of hij enig idee had, hoe ik dit moest doen.
Het enige wat hij mij zei was, dat hij niet van gedachten zou veranderen.
Hij gaf mij de tijd tot 1 uur om een oplossing te zoeken.
Was dit een volwassen man iemand van 43 jaar, zelf een vader van een zoon van 16 jaar?!
Was hij soms geestelijk gestoord? Het maakte niet uit wat wel of niet was. Hij bleef op zijn standpunt staan.

Wat moest ik doen, er vloog van alles door mijn hoofd. Eén ding was zeker: ik kon zo als ik mij nu voelde, niet met mijn kinderen in een auto stappen.
Ik zou ze misschien hartstikke dood rijden en dat recht had ik niet.
In Utrecht stonden nog wel de normale spullen, maar de spullen van de kinderen waren hier. Om dat hier te krijgen had ik een grote bus gehuurd en dan nog iemand met mijn eigen auto er achter aan.

Ik begon in paniek te raken. Wat moesten mijn kinderen allemaal wel niet mee gaan maken, ik kon ze toch niet zomaar meenemen naar een koud huis zonder hun eigen spulletjes.

Toen maakte ik een nog grotere fout: ik dacht 'als ze nu van het weekend naar hun vader kunnen'. Dan had ik een heel weekend om alles weer op orde te krijgen in Utrecht. Op die manier zouden mijn kinderen er hopelijk het minste er onder lijden.
Ik belde naar de vader van mijn kinderen. En legde hem de hele situatie uit.
Ik vroeg niet of hij mij ergens mee wou helpen. Nee, het enige wat ik gevraagd heb was of hij de kinderen dit weekend bij zich wou nemen.
Nee, gewoon: nee, zei hij: je zoekt het maar uit en hij legde de telefoon neer.

In mijn paniek belde ik naar de RIAGG in Utrecht. Ook zij konden mij niet helpen want ik was 'buiten hun district'. Ze gaven mij wel het nummer van Roosendaal waar een ander bureau voor kinderen zat.

Jeugd en Gezin. Ik wil mij nu niet verder over deze instantie uitwijden. Het was ondertussen 1 uur en ik vertelde in horten en stoten zo beetje waar het om draaide. En of het mogelijk was om mijn kinderen op stel en sprong dit weekend ergens onder te brengen.
Ik begrijp best dat het een raar verhaal geweest zal zijn. Maar ze mochten alle informatie opvragen bij het RIAGG. Er werd gevraagd of ik later wilde terugbellen.

Ondertussen ben ik al kleding voor mijn kinderen gaan inpakken. Want wat er ook uit zou komen, ik moest weg die dag.
Ze belden terug om een uur of 4 in de middag. Het was hun gelukt om een gezin te vinden waar ze dat weekend naar toe konden. Mits het mij lukte om mijn kinderen nog voor 5 uur daar naar toe te brengen.
Alles stond al ingepakt en er zou iemand meerijden omdat ik zo over mijn toeren was. Daar gingen we dan, door de sneeuw en ik probeerde mijn kinderen op een voor hun begrijpelijke manier alles uit te leggen.
Als ik eerlijk moet zijn, dan weet ik niet meer precies wat ik verteld heb. Wat moest ik ze vertellen?!

Even voor vijf uur kwam ik in Roosendaal aan. Eerst nog een gesprek met die mensen daar, wat heel begrijpelijk was. Wat was ik verschrikkelijk nerveus was, ook omdat ik vond dat het hele gedoe deels mijn schuld was.
In het gesprek kon ik nog niet vertellen hoe ik het nu precies ging oplossen. Ik was tot nu toe alleen bezig geweest om een plekje voor de kinderen te vinden. Een mevrouw stelde mij voor om de kinderen niet 2 dagen maar een week uit te besteden, zodat ik eerst wat rustiger kon worden en dat ik die maandag daarop voor een gesprek zou langs komen. Om dan het hele verhaal nog eens precies te vertellen en dan samen tot een oplossing te komen.

Dat kwam ook omdat ik had verteld dat er eigenlijk niets meer was in Utrecht om naar terug te gaan. Ik had ten slotte alles opgezegd in de weken daarvoor. En dat gaf mij ook grote zorgen, hoe het nu verder te doen.
Dus ik stemde er mee in met die mevrouw (Mevrouw Cock, heettte zij). Ik nam hartverscheurend afscheid van de kinderen en zei dat ik ze na een paar daagjes weer op zou kwam halen. Als mama alles weer in orde had gebracht. En Dinsdag zou ik zeker naar hun toe gaan.

Helemaal uitgeput ben ik teruggereden, heb wat spullen voor mij zelf gepakt en ben naar een vriendin die in Rilland Bath woonde gegaan. Zonder nog 1 seconde van de man, die ik zo vertrouwd heb, te zien ben ik daar vertrokken.

Het leek wel of ik een partij gebokst had en die flink had verloren. Het leek wel of ik helemaal tot moes geslagen was, ik voelde mij gebroken, opgebrand, helemaal leeg.

Het is dat mijn kinderen er waren, anders zou ik het opgegeven hebben.
Dit was nu de tweede keer dat mijn hele wereld instortte en dat dan nog eens vlak achter elkaar. Maar het was zeker de laatste keer nog niet.
Gelukkig had ik daar toen nog geen notie van.

einde deel 3

Biografie van deze schrijver

Twijfel Paniek Paniek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 490