Nagedachtenis
Nu de passie- en paastijd weer voorbij zijn denk ik ongewild terug aan een gebeurtenis uit vroeger tijden. Ik probeer m’n gedachten weer te geven.
Hij heette Huub, was in het begin van de veertig, gehuwd, vader van vier kinderen, 16, 14, 12 en 10 jaar oud (beurtelings meisje, jongen) en hij was ’iets’ bij de Haagse politie.
Op de 13de november van het laatste oorlogsjaar (WO II) bracht hij uit zijn werk in vetvrij papier een viertal flinke varkenspoten mee naar huis plus een in zilverpapier verpakt stapeltje plakken van dat vettige, zwarte Friese roggebrood. In die hongerwinter iets héél bijzonders. “Hoe kom je dáár nu weer aan”? vroegen de kinderen. “Ja, zei hij, dat zouden jullie wel eens willen weten”.
Daags erop had zijn vrouw op het potkacheltje op de haard in de huiskamer (het gas was weer eens uitgevallen) een geweldige pan erwtensoep gekookt. Alle deuren en ramen op slot om niet met de geur de hongerige buren jaloers te maken. En ’s avonds was het smullen geweest. Van die échte, dikke erwtensoep met kluif, zó dik dat - als je je lepel voorzichtig midden in het bord vol schepte - de soep langs de zijkanten naar beneden gleed zonder enig spoor na te laten.
Twee nachten later werd hij door de Duitse bezetter van zijn bed gelicht, opgesloten in het Oranjehotel (de gevangenis in Scheveningen) en daar weken lang onafgebroken ondervraagd, gemarteld en afschuwelijk verminkt. Uiteindelijk hebben ze hem naar de Waalsdorpervlakte gesleept (hij kon niet meer lopen), daar tegen een paal gezet en afgeschoten.
Na de oorlog kreeg zijn weduwe zijn postume onderscheiding, de hoogste die in een dergelijke situatie kan worden toegekend. Hij was namelijk - wat in zijn eigen kring niemand wist of zelfs maar had vermoed - iets hoogs geweest bij de ‘ondergrondse‘. Er waren nogal wat mannen en een paar vrouwen bij de plechtigheid aanwezig, die nog leefden omdat hij hen niet had ‘verraden’.
Uit documenten (de bezetter administreerde immers alles nauwkeurig met stempels en handtekeningen) en een paar al dan niet bewegende zwart-wit foto’s en filmpjes was ‘men’ aan de weet gekomen wat de bezetter met hem had uitgespookt. De familie heeft dat materiaal nooit gezien en wilde dat ook niet.
Op het dressoir thuis stond een foto van hem, een paar maanden voor zijn arrestatie op zijn verjaardag gemaakt, met aan weerszijden een verzilverd kelkje, waarin elke dag een vers bloemetje werd gezet en overdag ervóór een waxinelichtje in een rood glaasje. Een, overigens overbodige, hulp ter nagedachtenis.
En ieder jaar op 14 november zat de hele familie bij elkaar, eerst bij de weduwe en later, toen zij was overleden, bij een van de kinderen, voor een erwtensoep met echte varkenskluiven en zwart roggebrood. Papa en opa gedenken.
Een wat meer menselijke variatie op ‘Passion of the Christ’?
Ik bedoel... Och, laat maar!
multiweb.nlGeplaatst in de categorie: religie
Huub
380
Geef je reactie op deze inzending: