Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Hier ben je

Ik lig op mijn rug in het natte gras, doe alsof het lente is. Het vocht trekt langzaam door mijn kleren in mijn huid, maar ik heb het niet koud. De zon is waterig en schijnt op mij, ze voelt warm en aangenaam ook al is ze nog niet op haar best. Ik tuur naar de lucht boven mij, door mijn oogharen volg ik de wolken die meegenomen worden door de wind.

Rechts van mij zit Meneer Merel, zo noem ik hem. Hij is er altijd zodra ik mijn vingers in de grond laat glijden. Hij schuwt mij niet, keert altijd terug en fluit dan een liedje voor mij speciaal. Zo denk ik dat graag.
‘Hallo lieve meneer Merel, hoe gaat het met u?’ Hij knikt geruststellend, met mij gaat het goed.
‘Is Koning Winter goed voor U geweest?’ Meneer Merel hipt wat dichterbij en spreidt zijn vleugels. Ik zie de welvarendheid onder zijn zwarte veren. Hij bedankt me voor het nog zo goed als verse brood dat ik elke dag op het dakje strooide.

Ik lig op mijn rug in het natte gras, doe alsof het lente is. Tussen mijn vingers voel ik het vochtige gras, maar mijn handen zijn niet koud. De zon prikt op mijn huid.
Ik tuur naar de takken van de appelboom en zie dat de eerste aanzet van de knoppen al zijn verschenen.

Boven mij zit Meneer Merel. Hij kijkt op mij neer.
‘Wilt u misschien een worm ?’ Meneer Merel houd zijn kopje scheef.
‘Koning Winter was goed voor mij, hoe was hij voor jou?‘ vraagt hij mij.
Ik heb het koud gehad, het was stil en ik voelde me verloren. Meneer Merel hipt van tak naar tak voordat hij dicht bij mijn hoofd neerstrijkt. Hij spreidt een vleugel. Ik kan elke zachte veer onderscheiden, zo dichtbij…

Ik lig op mijn rug in het natte gras, doe alsof het lente is. Ik ruik de zoete lucht van de clematis in volle bloei. De zon droogt langzaam het gras en warmt mijn lijf. Ik sluit mijn ogen en kijk in mijn hart. Ik zie dat het verwoest en verslagen is.

Links van mij zit Meneer Merel. Hij luistert naar mijn stem als ik zachtjes mijn wiegeliedje zing. Reame meiu, reame mò, A; l'orlu di la to ghjeva, Mi staria ancu à paccarò… (Mijn Koninkrijk, wijs mij de grenzen van jouw land, Ik zal mij daar, geheel aan overgeven...)
Meneer Merel buigt zijn kop en deelt mijn laatste wintertranen.

Ik lig op mijn rug in het natte gras, doe alsof het lente is. Ik proef de lucht van de aarde onder mij. Ik voel hoe de zon mijn wangen droogt. Ik draai me om en laat mij warmen door haar. Leg mij hoofd op mijn armen en luister naar Meneer Merel.
Hij zingt een liedje, speciaal voor mij...


Zie ook: http://christina70.hyves.nl/blog/

Schrijver: Christina Kremer, 18 april 2008


Geplaatst in de categorie: verdriet

2.4 met 14 stemmen 1.043



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Natasja
Datum:
18 april 2008
Heel troostend beschreven!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)