Met angst en blijdschap...
Mijn hand ligt op haar buik. Ik voel een zwakke wee. Intuïtief kijk ik verder. 'Dokter bellen, direct!' roep ik tegen de leerlingverpleegster die op mijn driftig bellen aan komt hollen. De moeder suft en het kindje is bezig geboren te worden. Ik zet haar benen in de juiste stand en zonder me om handschoenen of andere steriliteiten te bekommeren, vang ik het kleurloze lijfje zachtjes op. De moeder geeft geen geluid. Het kindje evenmin.
Toen die nacht mijn dienst begon was het opvallend rustig. De artsen waren naar huis en de enige kraamvrouw op de verloskamer sliep. Onder de kalmeringsmiddelen was de vrouw in de vooravond opgenomen. De vliezen waren gebroken, maar de weeën waren nauwelijks waar te nemen. Op geen enkele manier gaf ze blijk er ook maar enigszins bij betrokken te zijn.
Even slaat ze haar ogen op, terwijl ik in snel tempo bezig ben het kindje af te navelen. Nog steeds geen geluid. Deuren dicht, lamp aan, het kind op de aankleedtafel. Ik heb geen enkel besef van tijd. Wisselbaden, afgewisseld met hartmassage en beademing. Nooit eerder gedaan. En terwijl ik als een bezetene doorga, staat de leerlingverpleegster er stil en gespannen bij. En opeens vraag ik me af of het eigenlijk nog wel zin heeft? Want hoe lang ben ik al bezig?
Dan plotseling dat eerste, zachte, ijle kreetje. Ongelovig en verbijsterd kijken we elkaar aan. Het is gelukt! Maar is het wel gelukt?
Langzaam laat hij wat meer van zich horen. Zijn kleur wordt mooi en hij is lekker warm geworden onder de lamp. De zuster kleedt hem aan en ik ga terug naar de moeder om te vertellen dat er een gezonde zoon is geboren, maar dat hij nog even moet bijkomen in een zuurstofrijk bedje. Ze knikt en doet haar ogen weer dicht. Ik vraag zijn naam, en met het bundeltje tegen me aan fluister ik: 'dappere Joost, je bent heel even een klein beetje van mij.' Op de gang komt de dokter aangerend. 'Loop maar niet zo hard,' roep ik hem opgelucht tegemoet, 'we hebben het al geklaard.'
Moe doe ik verslag, en stil sta ik erbij als Joost wordt nagekeken. Angst en blijdschap vechten om de eerste plaats. Hij lijkt ook opeens zo kerngezond.
De nacht krijgt zijn oorspronkelijke karakter weer terug.
In mij beweegt iets...
versatel.nlGeplaatst in de categorie: geboorte
geboorte
605
Geef je reactie op deze inzending: