Het oude station
Lukas staat op het perron. Zijn vader heeft hem daar met de auto naar toe gebracht. Vanaf hier mag hij helemaal alleen verder reizen. Lukas is bijna tien jaar. Het is de eerste keer dat hij zonder zijn ouders met de trein naar oma reist. Oma Pleister woont in een klein stadje. Maar niet in een normaal huis. En ook niet in een flat. Ze woont in haar eentje boven de hal van een oud station. Vroeger woonde hier de stationchef. De hal beneden wordt niet meer gebruikt. Vroeger kon je hier kaartjes kopen. Tegenwoordig staat er buiten op het perron een automaat waar je met je pinpasje een kaartje kan betalen.
Lukas stapt in de nieuwe dieseltrein en zoekt een mooi plaatsje. Hij zit voorin vlak bij de stuurhut. Je kunt precies zien wat de machinist doet, want er zitten ramen en een glazen deur voor het hokje. De machinist zit op een mooie luie bureaustoel en drukt op allerlei knopjes. De trein begint te rijden. Wauw, wat is dat gaaf hé. Lukas wiegt met zijn benen heen en weer, hij vindt het spannend, maar ook heel vertrouwd.
Als de trein net het station heeft verlaten doet Peter, zo heet de machinist, de glazen deur open. Hij wenkt naar Lukas. Hij kent hem al jaren, als hij bij zijn oma is zwaait hij naar elke trein die aankomt en weer vertrekt.
‘Kom maar binnen Lukas, hier kan je het nog beter zien. En het ook veel gezelliger voor mij. Woont jouw grootmoeder nog steeds boven in het oude station van de havenstad?”
Lukas knikt, hij is niet zo’n prater. Maar hij kijkt zijn ogen uit, al die lichten langs het spoor. Een prachtig gezicht is dat, hij vindt het geweldig. Al toont hij het niet zo. Bij groen mag Peter doorrijden en bij rood moet hij wachten op een station.
Drie stations verder komen ze in de buurt van oma.
Dan zegt Peter: “Kom hier maar eens zitten, dan mag je mijn pet op”.
Lukas vindt het best. Hij zit als een koning op zijn troon. Ondertussen houdt Peter zelf de rode knop vast. Als hij die loslaat stopt de trein onmiddellijk.
In de verte ziet Lukas oma al staan, ze zwaait naar hem. Langzaam vermindert de trein vaart, dat doet hij helemaal automatisch. Als de trein stopt geeft Lukas de pet terug aan Peter en geeft hem een hand. Bedankt, wil hij hier mee zeggen. Oma Pleister loopt op Lukas af en knuffelt haar kleinkind.
“Mocht je de machinist zijn”, vraagt ze trots.
Lukas en oma zijn dikke maatjes. Als moeder met hem mee reisde mocht hij altijd een paar dagen alleen bij oma blijven. Later haalde zij hem dan weer op. Maar deze vakantie is dat niet nodig, hij mag ook weer alleen terug met die machtige trein.
Maar eerst gaat hij een paar dagen bij oma logeren in dat prachtige oude station. Als er een trein in aankomst is gaat er een bel over in de hal. Als het mooi weer is lopen ze samen naar het bankje op het perron en gaan daar heerlijk zitten kijken. Nog niet zo lang geleden hield de conducteur een spiegelei omhoog en blies op een fluitje. Dan zette de machinist de trein in beweging.
Alleen is er geen conducteur meer op deze trein. Af en toe stapt er nog een controleur in en die knipt een gaatje in het kaartje. Bij het volgende station stapt hij dan weer uit.
Het is zo ver. Lukas hoort de bel vanuit de hal. Vandaag komt er een speciale trein langs het station. Een oude stoomtrein. Met een machinist, een stoker en een heuse conducteur. Toe maar jongen, knikt oma hem toe. Lukas pakt de blauwe pet van opa van het kapstokje en loopt door de hal waar de kaartjes werden verkocht. In gedachten ziet hij opa op zijn zakhorloge kijken. Hij geeft een seintje aan de conducteur. Het is veilig.
De trein mag vertrekken.
home.nlGeplaatst in de categorie: familie
station
851
Geef je reactie op deze inzending: