Een visioen (1)
De zachte winter verspreidde zich over het land. De zon ontwaakte en de maan viel in een stille slaap. Enkele donkere wolkjes aan de horizon werden zachtjes in oostelijke richting geblazen. Een laagje dauw op het kleine beetje groen dat nog over was, verzette zich tevergeefs tegen de al opgewarmde aarde.
Intussen hadden de zonnestralen het raampje boven het bed van Teake bereikt. Door het al versleten gordijntje, was de kamer een stuk lichter geworden dan een klein halfuurtje geleden. Met knipperende ogen ontwaakte Teake uit zijn slaap.
‘Nieuwe dag, nieuwe kansen,’ zei Teake met een voorzichtig glimlachje. Hij stapte al gapend uit zijn houten bed, dat kraakte van ouderdom en slijtage. Hij trok zijn lichtbruine broek aan en zocht naar zijn geitenwollen sokken, die hij de avond daarvoor wild door de kamer gesmeten had. Het waren ook nog zijn beste. Hannie had ze nog gemaakt. Teake keek een beetje omhoog, want daar moesten ze dan liggen.
Terwijl hij zijn sokken aantrok keek hij om zich heen, op zoek naar zijn lichtgroene trui.
Uiteindelijk zag hij deze liggen tussen de andere kleren en een paar lege flessen, die samen met enkele andere verspreid over de kamer lagen.
Slenterend liep hij naar het fonteintje waar hij zichzelf een paar druppels water in het gezicht smeet. Met zijn trui veegde hij de druppels van zijn gezicht af. Daarna trok hij zijn trui aan en liep verder richting de koelkast, maar toen hij die open deed, kwam hij tot de conclusie dat hij alleen nog maar een hoekje kaas, een pak met melk dat over datum was en enkele stukjes chocolade had.
Hij nam een stukje van de kaas en besloot het pak melk weg te gooien en wat te drinken uit het fonteintje. De chocolade moest nog maar even bewaard worden. Voor de speciale gelegenheid. Hij pakte zijn jas, dat hij aan een spijkertje gehangen had, aan de muur.
Bij een licht briesje en een temperatuur van rond de vijf graden, liep Teake rustig de skriuwersloanne uit, de straat waarin hij woont. Elke dag liep Teake hierlangs. Altijd hetzelfde pad, richting hetzelfde doel. In de vroege morgen, rond de klok van tien voor acht, ging hij naar de kerk. Een veilige en mooie plek, waar hij met God kon praten. En het was ook net, of speciaal voor Teake de deur open ging. Dat gaf hem zo’n geweldig gevoel; Een soort macht dat Teake nog had. Alsof hij de tijden kan veranderen van de kerk. Vierentwintig uren, dat zou helemaal fantastisch zijn.
‘Ik ben nog altijd welkom,’ zei hij vaak tegen zichzelf. Dat maakte hem al een tevreden man. Teake kon de klokken al horen luiden. Het ochtendgeschel uit de toren van de kerk. Het klonk vertrouwelijk, uitnodigend. Voor andere mensen is het maar gauw een rotherrie, voor Teake was het anders; alsof het zei van: ‘Kom maar Teake. Kom binnen!’
En voordat Teake het zelf ook maar in de gaten had, stond hij al op de stoep van de kerk.
‘Goedemorgen, Teake,’ hoorde hij al zeggen. ‘Welkom, mijn zoon.’
Teake knikte, stapte de kerk binnen en nam plaats op een houten bankje, in het midden van de kerk. Een oudere man ging intussen naast hem zitten. Aan zijn grijze haren en rimpels op het hoofd te zien, moest hij op z’n minst het zeventigste levensjaar bereikt hebben. De grote bril op zijn wat kromme neus was op z’n minst zo oud als de drager zelf, maar het leek de man niets te schelen. In zijn donkere kleding schoof hij nog een metertje op, richting Teake en begon te praten: ‘Hoe gaat het? Is het gelukt, gisteren?’
Teake zuchtte. ‘Ik heb het compleet verknald. Maar ik kon er eigenlijk niets aan doen. Als je persoonlijkheid en je ervaring niet overeenkomen met het gewenste, kun je het wel vergeten.
‘Wat is er gebeurd dan? Hoezo persoonlijkheid en ervaring?’ vroeg Walter.
‘Ze vonden mij de verkeerde persoon. Natuurlijk. Ik was niet geschikt, iets psychologisch. Daar wil ik het graag bij laten.’
‘Dan kun je daar niks aan doen. Blijf maar vooral jezelf, hé? Op ieder potje past een deksel en God kan dat beamen,’ zei Walter, die eigenlijk geen antwoord meer terug verwachtte.
‘Dat zal wel,’ zei Teake die een stofje wegblies en zijn hoofd een beetje meer boog en zijn schouders liet hangen.
Voor even was het stil. Teake wilde niks zeggen, Walter wachtte nog maar even voor hij verderging. In zijn gedachten bekroop een ernstig gevoel dat het een ‘knakmoment’ is bij Teake. Inmiddels elf jaar geen vaste baan. Al duizenden sollicitaties de deur uitgedaan, maar vaak afgeknapt op het laatste moment of het ervaringsverhaal. Nadat zijn vrouw hem verliet, acht jaar terug, voor een vleierige Italiaan is zijn wereld niet veel groter dan de wandeling tussen zijn huis en de kerk…
Wordt vervolgd…
Inzender: Jan Thomas, 9 juli 2008
hotmail.comGeplaatst in de categorie: religie
geloof
178
Geef je reactie op deze inzending: