Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Een vrouw en een vrouw

Wat schrok ik toen ze me die zondagmiddag belde. Ze klonk zo anders dan anders. Was er iets met de kinderen? Of met Bas? Nee, daar was alles goed mee, zei ze, maar ze moest me nodig spreken. En toen ze binnenkwam wist ik het. Onzeker en verward heeft ze mij van ons verteld. Sprakeloos heb ik naar haar geluisterd, haar vastgehouden en getroost.

Afwezig spelen mijn vingers door haar haar en haar gezicht is tegen het mijne. Ze geniet van het moment; ze zou het vast willen houden. Ik weet niet goed wat er allemaal gebeurt; zo in de war ben ik. Ze vraagt of ik het niet gevoeld heb dat ze van me is gaan houden. Ik weet niet wat ik zeggen moet. Nee, ik heb het niet gevoeld. Ik heb het niet geweten. Ik heb nooit in die richting gedacht. Ik hou van haar en ik moet er niet aan denken haar vriendschap te verliezen. Ik probeer te voelen wat zij voelt, maar dat lukt me niet. Voorzichtig maak ik me los uit haar omarming en zet water op voor koffie.

Een vrouw en een vrouw; allebei moeder van tienerdochters. Twintig jaar getrouwd en nu kwam ze vertellen dat ze van mij hield. Zelfs Bas heeft ze deelgenoot gemaakt van haar gevoelens. Hij weet dat ze nu hier is, omdat ze niet langer in staat is om ertegen te vechten. Maar hoe kon ik zeggen wat ik moest zeggen? Ik vind het ontzettend dapper dat ze ermee heeft durven komen. Ik schenk koffie in en ze vertelt over haar herinneringen aan mij, die ik niet meer vinden kan, hoe naarstig ik ook zoek. Ik zie hoop en verwachting en af en toe veins ik een herkenning.

We zitten tegenover elkaar aan tafel en ik huil met haar mee als de ergste spanning van haar afvalt. Afwezig drinkt ze haar koffie en zegt dat ze bang was geweest dat ik de deur voor haar neus dicht zou knallen. 'Hoe zou ik dat kunnen?' zeg ik.

Ze gaat naar huis, maar liever was ze gebleven. Maar het was goed dat ze ging, want ik had stilte nodig om tot mezelf te komen. Lang heb ik tegen de gesloten deur gestaan en me afgevraagd hoe dit nu verder moest.

De andere dag staat ze met een vracht bloeiende plantjes voor de deur. De bakken op het terras kunnen wel een kleurtje gebruiken, zegt ze lachend. Ik weet niet goed hoe ik moet reageren; bang om haar aan te moedigen. Ze vertelt dat ze met Bas heeft gepraat. Dat hij haar accepteert zoals ze is; hoeveel verdriet het hem ook doet. En met schroom vertelt ze over de afgelopen nacht. Hoe ze mij bij het liefdesspel hadden betrokken. En verlegen vertelt ze hoe mooi het was.

Als ze naar huis gaat laat ze me zeldzaam gelukkig achter. Ik moet grinniken. Helemaal alleen, in mijn veel te grote bed, had ik rustig liggen knorren. En ergens ver weg had ik een actieve rol gespeeld.

Schrijver: Areth, 21 augustus 2008


Geplaatst in de categorie: emoties

4.5 met 15 stemmen 374



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)