WANT IK ZIE HET GETAL 100
Op de terugweg van een klus samen met compagnon, de vrijeradicaal Ab, stel ik voor even te gaan lunchen.
‘Zie jij hier ergens een kapper?’ vraagt Ab om zich heen kijkend.
Ik kijk hem vragend aan.
‘Moet spul halen om mijn haar te bleken,’ legt hij uit.
‘Tuurlijk , Ab. ‘Ik zag op die hoek daar een tapijtreiniger. Die verkopen dat spul ook. Speciaal voor het onhandelbare touw waar jij last van hebt.’
Ab zwijgt. En loopt naar de overkant waar inderdaad een kapper is.
Na de lunch vraag ik of Ab even kan betalen. Ik ben mijn portemonnee vergeten.
Ab laat een flesje bleker zien. En een loterijbriefje. ’Van mijn laatste centen,’ legt hij uit. ‘Maar ik weet wel een oplossing.. Een heel simpele. Heb ik op tv zo’n helderziende zien doen. In een café kreeg zij haar koffie gratis nadat zij een consult aan de eigenaar had gegeven.’
Dus lopen wij naar de bar en ik houd mijn hart vast.
‘Dag Knabbel,’ begroet Ab de vrouw achter de bar.
‘Ik ben Babbel, schat,’ antwoordt de vrouw adrem. Als je Knabbel wilt spreken moet je mijn collega daar verderop hebben’ en ze wijst op een ober in het restaurant
‘Maakt niet uit,’ zegt Ab. ‘Ik zie een lange man naast je. Beetje kalend? Roos op zijn schouders? Komt je bekend voor?’
Babbel kijkt naar Ab zoals een keurslager naar een verrot stuk biefstuk kijkt.
Achter haar, naast de kassa, ligt een tasje. Er steekt half een kaart uit: "Lieve opa, van harte.." staat erop. Meer kan ik niet lezen. Ab kijkt er ook naar.
‘Nee, serieus,’ zegt Ab. ‘Heb jij binnenkort iets te vieren?’
‘Hoe bedoel je?’ stamelt ze in de war.
‘Gefeliciteerd meid’ gaat Ab door.
‘Wat nou, gefeliciteerd?’
‘Met je opa! Ik ben helderziend namelijk. Kranige oude baas hoor, die opa van je.’ Die zie ik nog wel 100 worden want ik zie het getal 100. Ik zie een grote toekomst voor hem weggelegd.’
‘Volgens mij zit er stopverf in jouw helderziende kop’ zegt Babbel. ‘Mijn opa is ernstig ziek, ja! Heeft nog maar een maand te leven.’
‘Ja, Ab. Babbel heeft gelijk. Ik heb een briefje van 100 gevonden in mijn binnenzak. Waarschijnlijk zag je dat toen je het getal 100 zag.’
Snel betaal ik de lunch. Babbel slaat de kassa aan en de kaart valt uit haar tasje: "Lieve opa, van harte beterschap!"
Ab zweet. En terecht! Hij haalt het eerder gekochte loterijbriefje uit zijn zak en geeft het aan Babbel om het goed te maken. Stotterend maakt hij excuses en legt uit waarom hij zijn geintje uithaalde.
Babbel kan er toch wel om lachen en na drie biertjes en het uitwisselen van telefoonnummers gaan wij weer verder.
Een week later belt Babbel mij op.
‘Hee, wil jij je vriend Ab bedanken.’
‘Tuurlijk. Kan je dat zelf niet?’
‘Jawel hoor. Ik belde hem net. Hij was bezig zijn haar te bleken. Toen ik hem vertelde dat er een ton op mijn lot is gevallen begon hij ineens iets over druppels in zijn ogen te schreeuwen. Hij verbrak de verbinding voordat ik hem kon bedanken. Gek hè?’
‘Paco….?’
‘Ben je er nog Paco? Had Ab het toch bijna bij het rechte eind hè toen hij het getal 100 zag? Die man moet een praktijk gaan beginnen, vind je ook niet?
Paco….?
hotmail.comGeplaatst in de categorie: humor
lot
311
Geef je reactie op deze inzending: