Polletje Piekhaar

Polletje Piekhaar weet er alles van, want hij was overal bij. Hij heeft het van begin tot eind meegemaakt, maar zwijgt al decennia lang in alle talen. Ik weet niet eens waar hij nu verblijft en of ik hem nog te pakken krijg tijdens mijn leven, maar ik zal mijn uiterste best doen hem op te sporen om samen met hem de naakte waarheid onder ogen te zien.

Polletje Piekhaar is mijn getuige in deze kwestie. Hij heeft alles gezien en geen enkel detail gemist en nu is dan de tijd aangebroken dat hij maar eens openlijk moet meewerken om alles boven tafel te krijgen. Het is erg lang geleden, maar dat neemt niet weg dat hij het geschreven getuigenis in zijn bezit heeft en dát wil ik van hem terug hebben. Ik zal hem zoeken, ook al moet ik verschillende mensen achtervolgen en hun huizen op z’n kop zetten om hem te vinden, ik zal het doen! Vinden zál ik hem.

Hij lag altijd als een stille getuige in de vensterbank om te bewijzen dat het gebeurd was. En zíj -mijn moeder en in dit geval ook mijn rechter- wees altijd naar hem als ze vond dat ze haar woorden kracht moest bijzetten om mij van mijn schuld te overtuigen en soms keek ze alleen maar van mij naar hem en weer naar mij, zodat ik wist dat ik maar beter zijn voorbeeld kon volgen en mijn mond houden. Meestal was dat genoeg en kon ik –vogelvrij verklaard- onder haar toeziend oog, mijn dagelijkse bezigheden ongehinderd voortzetten.

Mijn broer Ton was bevriend met Polletje en ik zal nooit vergeten wat er gebeurde toen hij ontdekte wat ik met hem gedaan had. Iedere keer als ik er aan denk, trekt het als een film aan mijn geestesoog voorbij. Ton was zeeman en kwam maar af en toe thuis. Hij bracht dan zijn tijd graag door met Polletje Piekhaar. Ik weet niet waarom, maar hij had mijn vriendschap met Polletje pas in een heel laat stadium door en leek er erg van te schrikken. Ik zie hem nog uit zijn stoel springen toen hij ontdekte wat ik met Polletje gedaan had. Zijn benen vlogen eerst de lucht in, toen zijn armen en toen pas de rest. Hij rende opgewonden de keuken in om aan zijn moeder te vragen of ze het al gezien had. Ja, zíj had het al gezien en reken erop dat ik ervan geweten heb!
Heel even dacht ik dat hij het niet zou trekken, maar Ton kwam gelukkig snel tot zijn positieven. Hij was een goedaardig mens en beloonde mij met pen en papier.
“Hier,” zei hij, met trillende stem: “als je weer eens wilt schrijven, vraag dan om papíer, dan kan je naar hartelust schrijven. Maar doe het nóóit, nee nóóit meer in een van míjn boeken!”

Het kwam omdat hij bijna nooit thuis was, dat hij niet wist dat ik dag in dag uit om papier vroeg maar het niet kreeg, omdat zíj –mijn moeder en rechter- vond dat een snotneus van 3 geen papier nodig kon hebben. Iemand van 3 jaar oud kón geen schrijfster zijn, zei zíj en lachte me uit iedere keer als ik zei dat ik schríjfster was.
Een pen kon ik altijd wel te pakken krijgen. Ik klom dan gewoon op een stoel en pakte hem van de schoorsteen, maar omdat ik geen papier kreeg, was ik wel genoodzaakt een creatieve oplossing te zoeken.
En waar kan een schrijfster in spe nou beter in schrijven dan in een boek?

Ik denk nog wel eens aan Polletje Piekhaar.
Hoe zou het hém vergaan zijn?

Polletje Piekhaar pe Piekhaar pen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 5 stemmen 265