Het alleen zijn.

Sommige dingen zijn toch vreemd.
Waarom is het moeilijker als je alleen bent om iets te ondernemen dan als je het met zijn tweeën doet?
Officieel is er geen verschil, je maakt dezelfde aantal bewegingen of je doet precies hetzelfde als je zou moeten doen, dan als je met zijn tweeën zou zijn!
Maar toch is hetgeen wat je alleen gaat ondernemen veel zwaarder.

Iets in ons hoofd geef dat gevoel, waar zou dat toch vandaan komen?
Zijn wij mensen dan echt niet gemaakt om alleen te zijn?
Zodat het psychisch alleen veel zwaarder wordt.
Is dat een aanwijzing van binnen uit om aan ons mens te laten merken dat het zo niet hoort.
Hoe komt het toch dat wij gelijk veréénzamen en het daar zo moeilijk mee hebben!

Een oud gezegde vertelt ons: "Al is het potje toch zo scheef, er past altijd wel een dekseltje op."
Dan zijn er in de loop der jaren toch heel wat dekseltjes kwijt geraakt of de potjes zijn te scheef.
Maar een ding is zeker, dat niet elk potje meer met een dekseltje samen is.

Zijn wij misschien te kieskeurig geworden of nemen we misschien de moeite er niet meer voor?
Daarnaast is er het tijdprobleem: ik wilde dat ik wat van mijn overgebleven tijd aan iemand kon geven met een tijdtekort.

Helaas, er is nog niets op eenzaamheid gevonden.
Het zit in je hart, in je hoofd en op het laatst ook in je lichaam en het wordt steeds moeilijker: die stap om je zelf er over heen te zetten.
Hoe langer alleen, hoe zwaarder het is.

Ik hoop dat ik toch gauw de kracht kan vinden om mij er overheen te zetten.
Je wordt zo gauw een zuurpruim, een gezicht achter het gordijn.
Maar zolang ik er aan denk is er nog hoop, hoop dat ik de stap naar buiten nog eens ga maken.
Om de eenzaamheid weer wat laten te vervagen.

Schrijver: E van Dam, 6 november 2008

evertjetelfort.nl

Biografie van deze schrijver

Eenzaam en alleen.

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.9 met 9 stemmen 432