Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Overmand door hoogtevrees.

Het stenen gruis bedekte wankel deze berg. Heb ik wel de juiste route genomen? Het pad leek plotsklaps op te houden. Ik draaide me nog eens om, om te kijken of ik wel goed zat. Automatisch keek ik naar beneden, in de diepte van de kloof. Dat kon ik maar beter niet meer doen! Hoogtevrees maakte me wankel, angstig en vertwijfeld. Verschrikt was ik plotsklaps vastgenageld aan deze berg. Me bewegen durfde ik niet meer. De adrenaline stroomde in een hoog tempo door mijn aderen. Normaliter gaf dat een enorme kick, maar nu even niet. Niet gezekerd, op sportschoentjes hoog in een kloof! Ik kon niet naar boven en durfde niet meer naar beneden! Mijn ongehoorzaamheid aan de wetten van het hooggebergte werd genadeloos afgestraft. Wat moest ik doen? De angst had mijn moed verstoten, van het ene op het andere moment. Het zweet stond koud in mijn handen.

Meer grip was niet mogelijk, met alleen maar losse brokken rots en keien binnen mijn bereik. Wat vast leek, bleek geen vaste grip te geven. Erger nog: grote rotsstukken die ik aanraakte en die vast leken te zitten, donderden, als ik er grip op wilde krijgen, pijnlijk langs mijn benen de verre diepte in. Is dit het?
De angst overmande me overrompelend snel. De keien, onbetrouwbare rotsen, de diepte, de hoogte, waar ben ik aan begonnen? Mijn hardloopschoenen werkten ook niet echt mee. Lekker slim van me om dit onvoorbereid te doen. Het was de bedoeling om deze vakantiedag eens een andere invulling te geven dan al die andere dagen. Ben ik nu zo’n domme Hollander die de gevaren van de bergen zo gemakkelijk onderschat?
Naar boven klimmen kon niet en was volstrekt onverantwoord. Ik had aan de andere kant van de kloof omhoog gemoeten. “Dat zie ik nu pas! Godverdomme!” Daar aan de overzijde van de kloof loopt de route. Ik had de stalen kabels gevolgd, omdat ik dacht dat dat de route was. De kabels liepen daar omdat ze nergens anders konden worden vastgenageld aan de berg. Deze punten ben ik voorbij geklommen, in de veronderstelling dat ik op de route zat. Het werd wel wat moeilijker, maar ik wilde me niet laten kennen. Deze berg zou de mijne worden, ongeacht, was de leidende gedachte van zo eerder.
Versteend trachtte ik de moed te vinden en een oplossing te vinden. Moet ik de helikopter gaan bellen? Moet ik toch maar proberen om weer daar beneden op de route te komen? De trillende benen moesten dan wel stoppen met trillen. De stroom aan angstzweet moest wel ophouden.Ik moet maar niet meer naar beneden kijken. Slokje water, diep inademen, mezelf hervatten en vooral het koppie erbij houden. Ik nam nog maar een slokje water.

Ik liet me langzaam, tegen de berg geplakt, naar beneden zakken. Centimeter voor centimeter.. Via welke rotsblokken was ik ook alweer omhoog geklommen? Ik weet niet hoelang ik erover deed, maar de tijd leek een eeuwigheid. Het liep gelukkig goed af.

Terug op de route, een stukje verder, ontmoette ik nog enkele Nederlandse alpinisten. Zij vertelde lachend een verbluffend stoer verhaal over een cruciaal punt, even verder op onze route. Op die passage, was vorig jaar een klimmer in de problemen was gekomen, omdat hij noch verder omhoog, noch terug omlaag durfde. De consternatie was enorm, vertelden ze. Ik hield mijn avontuur van zojuist maar voor mezelf. Mijn handen voelden wel weer wat klammig aan?

De verdere route omhoog viel gelukkig erg mee. We klommen, zonder al teveel problemen, verder omhoog. Ook op die cruciale passage.

Boven aangekomen daar stond mijn vrouw, ook wat bleekjes in haar gezicht. Ze had ook flink het angstzweet gehad. Niet over mij, zo bleek. Ze was met de kinderen de berg omhoog gereden over een bochtige B-weg met de breedte voor 1 auto langs een diepe afgrond zo hoog als de Mont-Blanc.

De volgende dag lazen we in de krant: drie Nederlandse alpinisten (vader en twee van zijn kinderen) overleden. En de moeder had het allemaal zien gebeuren. Wat verschrikkelijke nachtmerrie.
Die dag bleven we op de camping, veilig in een luie stoel, aan de rand van het zwembad.

Schrijver: Jan Hertog, 23 februari 2009


Geplaatst in de categorie: vrijheid

4.0 met 2 stemmen 271



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)