Verhalen

Drankorgel

(voor Sergey Yesenin)

Hij wilde langs de verbrokkelde kusten schrijven,
met een reuzenpen de grenzen van het al te benauwde
omploegen, tafelen met wilde zwijnen,gedreven door
dezelfde tirannieke waanzin die Van Gogh verpulverde,
Nietsche vermaalde, Strindberg openhaalde of Goethe
bedekt deed voortslepen, met zijn dikke benen in een
lus achter een schuimbekkend paard. Deze wankele heren
dachten vanuit de zegenrijke toekomst en zij lieten de
gifslangogen maar denken dat zij hen verbrandden, stuk
voor stuk stoere helden als de blinde Simson tussen de
koude zuilen van het ingevreten ongeluk. Zijn basis lag
in duigen, had nooit gestaan. Wie kon van zo ver terug
nog weten, wie wist van de verborgen brug naar een
eeuwige vrouw, hij was de grootste woede nabij, die
woede waar zijn onderdanige voorvaderen een gebed
voor deden om het maar te bezweren, af te troeven.
Hij zwoer zijn vervloekte onmacht af, wat er van hem
zal resten, daar heeft hij nooit van gedroomd, o nee,
hij gooide alle registers open! Het is slechts
catastrofale overgave, zoals die Griekse goden, maar
dan volkomen uitgekleed en in de pijnlijke stenenregen
van het matte gepeupel. Niet zijn meelijwekkende gekte,
maar hun haatdragende gekte deed hem zwichten, hun valse
hang naar debiele orde en gezag, de dodelijke strop die
hij omdeed, hebben zij voor hem gemaakt, vezel voor vezel,
tergend minuscuul, als roofzuchtige ratten onder hun
hooghartige gelaat van broeiend stilzwijgen.

Geen slok meer die hem doet opwekken, noch
de natte poes van een Russische prinses.