Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Robbie.

Robbie loopt over het dek van het schip. Hij is 5 jaar. Hij loopt eigenlijk iedereen in de weg maar niemand zegt er wat van want ze houden allemaal veel van de kleine altijd vrolijke Robbie. Robbie hangt over de reling heen. Niemand let op hem en dus ziet ook niemand dat hij steeds verder over de reling hangt. Dan.. een plons! Een gil. Iedereen kijkt verschrikt op van zijn werk. Een oude man staat verstijfd van schrik te kijken. Nee.. Robbie.. dat kan niet denkt hij. Dan loopt hij naar de reling en voordat iemand hem tegen kan houden springt de oude man Robbie achterna. De paniek op het schip word nog groter. Die man is gek gromt de kapitein. Er staan al een paar mannen bij de reling met een touw. Robbie's moeder staal luid te huilen. Mens houd toch je mond snauwt de kapitein.

Ondertussen in het water zoekt de oude man wanhopig naar Robbie. Hij moet hem vinden het moet! Maar hij heeft bijna geen adem meer. En toch moet hij verder voor Robbie. Hij stikt bijna. Wanhopig tast hij met zijn handen om zich heen. Hij moet het opgeven. Maar nee.. wat is dat? Een handje. Ow gelukkig... Robbie. Hij heeft hem gevonden. Snel pakt hij het bewusteloze jongetje en zwemt weer naar boven.

De zee is intussen steeds wilder geworden. Steeds ruiger slaan de golven tegen het schip. De mannen op het schip staan nog steeds aandachtig in de golven te turen op de plek waar eerst Robbie verdween en daarna de oude man. Zien ze daar wat boven komen? Nee... of.. ja toch wel. Snel beginnen de mannen op het schip tegen de oude man te roepen: pak dat touw vast dan trekken wij je omhoog! De oude man doet het. De mannen op het schip trekken maar het lukt niet. Het is te zwaar. Jullie moeten een voor een naar boven schreeuwt de kapitein tegen de oude man. De oude man bind het touw rond het middel van Robbie. Robbie word omhoog getrokke. De mannen op het schip willen het touw weer naar beneden gooien. Maar... daar waar eerst een oude man had geworsteld tegen de golven is nu alleen nog de zee. De zee die altijd zo vriendelijk had geleken had nu het leven van een oude man genomen. Een oude man die het leven van een kleine jongen wilde redden gaf daarvoor zijn eigen leven, omdat hij zoveel van die kleine jongen hield. De mannen op het schip kijken naar de plek waar de oude man is verdronken. Tranen wellen op in hun ogen. Op dit moment wanneer het leven zich van zijn ergste kant laat zien kunne zelfs die stoere mannen zich niet goed houden. Tranen stromen over hun wangen. Er is niemand die het erg vind. Ze voelen een verbondenheid met elkaar die ze nog nooit eerder hebben gevoeld. Ze delen nu een triest verhaal met elkaar.

2 uur later kabbelen de golfjes rustig tegen het schip. Aan niets is nog te merken wat er even hiervoor gebeurd was. Zachtjes ruist de wind. Hoewel de zee 2 uur geleden zo wreed was geweest is die nu weer zo vredig. De mannen op het schip zijn weer verder gegaan met hun werk. Dit keer zonder een grote mond of ruzie. Nee dit keer heerst er een droevige beklemmende stilte. Ze denken allemaal aan die oude man die zijn leven gaf voor een kleine jongen. Allemaal voelen ze die liefde. En dan komt er langzaam een gelukkig gevoel in hun hart. Nee niet dat ze blij zijn dat de oude man is overleden. Maar als je zo'n grote liefde hebt gezien, wat is er dan nog meer belangrijk?

Schrijver: alice, 25 februari 2009


Geplaatst in de categorie: liefde

4.4 met 5 stemmen 182



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)