De Noodspaak

We waren maar pas enkele dagen met de fiets onderweg toen een spaak het begaf. Bepakt en bezakt stonden we in de brandende Franse zon berooid langs de weg. Net aan de tocht begonnen en nu al pech! Het slag in het wiel was zo groot dat we absoluut niet verder konden fietsen.

Het toeval wilde dat het kleine dorpje even verder op een fietsenmaker bezat. Nergens in landelijk Frankrijk zie je fietsenmakers, maar daar waar wij fietspech kregen, daar zat er nou net wel een. Soms lopen de dingen zo, alsof het kennelijk zo moet zijn.

Het was een ambachtelijke fietsenmaker. Hij had een klein soort fietsenmakers-atelier dat tot de nok toe gevuld was met tangetjes, schroeven, moertjes, nippeltjes, banden en allerlei ander klein fietsgerei. Alle beschikbare ruimte werd efficiënt benut. Hij keek aandachtig naar de fiets en begon met zijn hoofd te schudden. Het zag er niet goed uit. De fiets was niet sterk genoeg, vertaalde ik uit zijn woorden. “Dat loopt spaak, ook al repareer ik het wiel” zei hij. Wat moesten we nu? We hadden zo’n mooie route uitgestippeld, maanden voorbereiding, en we waren nog zoveel van plan. We wilden echt wel verder op de fiets. we waren immers nog maar net aan onze reis begonnen.

Hij haalde professioneel het slag uit het wiel en zette er hoofdschuddend een nieuwe spaak in. Nogmaals zei hij dat we zo eigenlijk niet verder konden, omdat van beide fietsen, door het gewicht, elk moment weer een spaak kon breken en het slag in het wiel dan nog groter zal worden door de oplopende spanning op de velgen. 4 andere sterkere wielen had hij helaas niet op voorraad. Hij voelde zich er zichtbaar rot bij en dacht toch nog even na.

Toen kwam hij op het lumineuze idee om voor ons een reserve spaak te maken. Dat als de spaak weer knakt, dat wij dan deze reserve spaak hadden om toch verder te kunnen. Hij begon gedreven en creatief te knutselen. Staalkabeltje, schroefje, nippeltje, boutje even aandraaien, knipje zetten “et voila!” Hij glunderde trots van oor tot oor.

Een kwartiertje later zaten we weer, goedgeluimd, vol hoop, op de fiets. Met een flexibele reservespaak in de pocket. We konden nu toch de lang voorbereide reis vervolgen. Wat kunnen mensen toch aardig zijn! En wat is het leven toch mooi!

We zijn echter niet veel verder gekomen en strandden met onze fietsen, ondanks deze reservespaak, even verder op aan de Franse kust. Het werd een gedwongen soort strandvakantie en moesten daarna de trein naar huis te nemen. De fietsen hebben we opgestuurd. Thuis hebben we de fiets nogmaals laten repareren en prompt werd de fiets gestolen. De dief heeft vast en zeker geen oog voor de kwaliteit van de wielen gehad. Maar dit alles maakte, na deze schitterende ervaring, eigenlijk helemaal niets meer uit.

De spaak, de zelfgemaakte reservespaak van staalkabel en een schroef heb ik daarna jaren bewaard. Met het verhaal van deze spaak in mijn achterhoofd ga ik ieder jaar weer met vertrouwen op reis.

En de Franse fietsenmaker? Hij zwaaide ons vriendelijk uit en wilde niets voor zijn diensten hebben. Het was gratis, helemaal voor niets. Graag gedaan!
Bon Voyage!