Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Herinnering

Sinds enkele dagen viel het Tony zwaar de dagdagelijkse dingen uit te voeren. Hij ging werken, maar niet van harte. Hij ging uit, tegen zijn zin. Hij kluste thuis, maar was afwezig. Er was iets in zijn hoofd binnengedrongen dat hem niet met rust liet, als een minuscule doorn in zijn vinger.

Tijdens de begrafenis van een ver familielid was er aan de koffietafel een geanimeerde discussie ontstaan over al dan geen leven na de dood. Al gauw was het tafelgezelschap verdeeld in twee kampen. Tot zijn ontzetting moest Tony vaststellen dat hij bij het ene noch bij het andere kamp hoorde.
Hij wilde geloven dat er iets was, graag zelfs, maar kon zich er met de beste wil ter wereld niets bij voorstellen. Hij kwam toen tot het enigszins schokkende inzicht dat niemand aan die tafel ook maar een greintje wist waar men het over had. De grootste theorieën, die met slagen op de tafel werden geponeerd, hadden geen enkele gedegen achtergrond, er was geen ervaringsdeskundige bij, kortom, er werd oeverloos geluld.

Tamelijk overstuur was hij terug naar huis gereden, totaal overmand door het besef dat de mens in het algemeen en hij in het bijzonder niet het flauwste idee had wat hij hier deed, waarom hij hier was en dat het er toch niet toe deed, vermits je uiteindelijk toch het loodje moest leggen. De dagen die volgden bleef het maar in zijn hoofd malen, als een vervelend zomerhitje.

Hoe kon je nu denken dat er na de dood dit en dat zou gebeuren? Wie zou het zich herinneren? Hij zelf niet, want hij herinnerde zich nu toch ook niets? Wat voor zin had het dan? Op de een of andere manier voelde hij dat er een antwoord moest zijn waar hij niet bij kon, alsof hij aan een kokende ketel stond maar het deksel niet kon afpakken vanwege het verbrandingsgevaar.

Tenslotte ging hij naar de magiër op de berg, want zijn omgeving begon in de smiezen te krijgen dat hij niet normaal functioneerde.
De magiër was net bezig een touw te beklimmen dat in de wolken verdween.
“Is het voor te krijgen of te geven?” riep hij naar Tony.
Tony hield een fles West-Vleeteren omhoog en flux liet de magiër zich zakken.
“Waarom herinner ik mij niets van de dood?” vroeg Tony.
“Wie zegt dat je ooit dood bent geweest?”
“Wel, als er iets is na de dood, moet degene die gestorven is zich dat toch herinneren? En wat heb je aan een herinnering als je ze nooit meer kunt gebruiken? Dus dacht ik dat als er iets is na de dood, die herinnering ergens moet blijven bestaan, zodat ze kan gebruikt worden?”
“Bijna goed”, knikte de magiër ietwat afwezig. “Wat moet je dan doen?”
Tony haalde de schouders op. “Jezelf goed herinneren?”
“Helemaal goed”. Beaamde de magiër. “Iedere vakman wordt een meester door herhaling. Als je dus een meester in herinnering wilt worden, kun je er niet vroeg genoeg mee beginnen en blijven herhalen.”
“Maar ik ben al over de vijftig…” riep Tony vertwijfeld.
“Wel, herinner je alles vanaf nu zo goed mogelijk, dan kan je de volgende keer er véél vroeger mee beginnen.” zei de magiër.
Hij zette de fles West Vleeteren aan zijn mond, boerde luid en verdween via het koord ‘ins blau hinein… .’

Schrijver: Marc Kerkhofs, 15 april 2009


Geplaatst in de categorie: filosofie

3.0 met 2 stemmen 331



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)