Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het huis en Melissa

Melissa zag neef Johan bij de notaris met piepende banden wegrijden, zonder haar iets te vragen. Ze waren eendrachtig met zijn auto naar Friesland gereden, maar van die wilsovereenstemming was nu niets meer over. Het kon haar niet veel schelen. Ze moest er niet aan denken met die hufter weer vele kilometers door te brengen.
Ze had ook wel behoefte aan enige bezinning. Ze was plotseling een rijke vrouw geworden en ging haar leven herinrichten. Want in de winkel wilde ze niet meer staan, al was het dan een luxe zaak met kostbare meubelen en kunstvoorwerpen. Al die geborneerde nieuwe rijken met hun stands-frustraties konden wat haar betreft naar de Bijenkorf lopen.

Ze hoorde klassiek geloei van melkvee en zag achter het oude herenhuis van de notaris eindeloze weilanden met hier en daar een rij bomen. Ze stond bij een hek op een dammetje, waar een paar kalfjes nieuwsgierig naar toe kwamen.
Het was stil. Niet doodstil. Levend stil, met kleine geluidjes van de grazende koeien die het gras vermaalden voor het eerste maagstation. Want koeien hadden een vertering in fasen, zoveel wist ze er nog wel van, maar hoeveel? Ze hoorde het snuiven van een kalfje, dat haar hand likte die ze op het hek had gelegd. Ze giechelde een beetje. De tong was ruw en raspte zacht over haar huid. Ze werd gebiologeerd door de glanzende langbewimperde ogen van het beestje.
Wel wel, daar begint me die Melissa toch romantisch te worden, dacht ze. Het moest niet gekker worden. Op de Gracht in haar woonplaats stond ze anders bekend. Niet ongevoelig, of los van zeden, dat niet. Maar wel altijd in voor een geintje, vergemakkelijkt door beheerst doch afdoende drankgebruik. Daarin leek ze wel op Tante Louise, die altijd onmiddellijk allerlei glaswerk te voorschijn haalde, als ze weer eens op bezoek was.
Zonde dat het mens er niet meer was. Maar ze had postuum haar gram gehaald en zou daar zeker van genieten op de plek waar bemiddelde tantes vermoedelijk heen gaan na het verscheiden. Melissa had geen welomlijnde ideeën over de organisatie van het hiernamaals, maar ze nam aan dat een zekere rechtvaardigheid daar wel onderdeel van zou uitmaken. Zij kon niet veel meer doen dan het kapitaal in tante’s geest beheren. Hoe was van later zorg.
Het kalfje had zijn zoutbehoefte vervuld en keerde terug naar een wantrouwige mamma-koe: wijjevammekindafblijve.
Over de velden hing nu een dunne laag mist, waarboven de koeien half zichtbaar waren. Het daglicht nam af.
Melissa hoorde grind achter zich knerpen, waarna een manspersoon zich bij haar vervoegde. De oudemensen-dokter. Albertus leunde naast haar over het hek.
‘Het wordt laat. Wat ga je doen?’
‘Naar huis. Denk ik. ‘
Waarom ze dat voorbehoud toevoegde, was haar niet helemaal duidelijk, maar vermoedelijk was haar onderbewuste in werking getreden.
‘Je hebt geen auto natuurlijk, nou Johan weg is.’
‘Nee, maar het station moet wel te belopen zijn, lijkt me.’
‘Wanneer heb jij voor het laatst vijf kilometer gelopen op hoge hakken over een keitjesweg?’
Albertus had daar wel een punt.
‘Er zal toch wel een taxi zijn?’
‘Om deze tijd? Die zit bij Take. Achter de Beerenburger.’
Ja, dan wist Melissa het ook niet. Albertus keek haar pesterig aan. Melissa liet zich niet kisten.
‘Heeft die Take een kamer te huur?’
‘Nee. Maar ik wel. Op de Staete staan veel kamers leeg. Wel een beetje broeierig ingericht door de sex-heren, maar alleszins comfortabel. Bubbelbaden te over.’
‘Moeten daar straks ook je nieuwe cliënten in?’
Albertus moest dat even overdenken.
‘Ja. Niet eens zo’n gek idee. Ze zijn wel dement maar niet gek. Hun lange termijngeheugen werkt meestal nog best.’
‘Alternatieve therapie zogezegd.’
Ze refereerde aan de mededeling van geriater Albertus bij de notaris over de toekomst van Tetsma Staete. Hij knikte goedkeurend.
‘Nou, wat doen we. Ik bedoel, Melissa, wat doe je.’
‘Is daar ook schoon ondergoed?’
‘Wat denk je. De vorige bewoonsters hadden ze in alle kleuren en varianten. Soms wuft, maar voor de veeleisende klant was er ook flanel.’
Ach, dacht Melissa, vriezen we dood in Friesland dan vriezen we dood.
‘OK.’
En zo op naar de Staete.

Schrijver: hendrik
Inzender: Hendrik Laanen, 16 april 2009


Geplaatst in de categorie: familie

2.0 met 2 stemmen 295



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)