Het huisje en de basset
Melissa keek hem aan. ‘Albert.’ Het “Bert” kwam haar niet gemakkelijk uit de keel maar Albertus nog minder.
‘Ja?’
‘Volgens mij ben jij niet een snelle beslisser.’
Hij haalde de schouders op. ‘Beslissen kan ik razendsnel. Het is meer de uitvoering die onder vertraging lijdt. Hoezo?’
‘Nou, het lijkt mij dat enige actie jouwerzijds op zijn plaats zou zijn. Goeie school gehad. Een kast van een huis. Barst van de poen. Alles op ree, leuk vriendinnetje incluis en er gebeurt geen pest.’
‘Vriendinnetje?’
‘Geen afleidingsmanoeuvres alsjeblieft. Kom tot de kern der zaak.’
‘Ja hoor. Jij afficheert je als potentiëel levensgezel en ik mag geen inspraak hebben?’
‘Albert!’
Hij hief hulpeloos de handen. ‘OK OK, je hebt gelijk. Maar ik kan moeilijk van deur tot deur gaan en leuk vertellen over een huis voor potentiële dementen.’
‘Nee. Maar Tante zal toch wel wat papieren achtergelaten hebben?’
‘Wat heet. Dozen vol. Daar kom ik nooit uit.’
Het was weer Roos die uitkomst bracht. Ze klopte tegen de keukendeur. Ze keken om. Roos kuchte. ‘Neemt u mij niet kwalijk, maar ik hoorde u praten.’
‘Ja Roos?’
‘Nou, het zit zo.’ Ze kuchte weer.
‘Beetje verkouden, Roos?’
‘Nou, ik sprak dikwijls met uw tante over de dingen hier in het dorp. Dat vond ze leuk om te horen.’
‘Wij ook, Roos.’
‘Nou, zo kwamen we wel eens te praten over mijn vriendin, Elisabeth Heerinxma. Van adel, maar daar kan ze best tegen.’
De twee keken verrast op bij deze bewoording. Er was meer aan Roos dan het oog trof.
Het was een klein huisje, aan het eind van de straat, uitkijkend op de weilanden.
Er voor stond een hond met een te grote jas aan. De vacht slobberde over het lijf, hij struikelde over de oren en had platvoeten. De klassieke basset, die hen onderzoekend aanzag. Hij bewoog zich schommelend naar de bezoekers en begon hun handen te likken. Een verwarrend dier met een gescheurd ego.
De deur ging open en een massale vrouw verscheen in een jasschort, met een doekje rond het haar tegen de stof. ‘Kom, Lucas...’
Ze hield op toen ze de twee zag. Afwerend hief ze de handen.
‘Ik ben behoeftig. En ik heb de Libelle net opgezegd.’
Albertus was in zijn schulp gekropen bij dit aanzicht, dus Melissa nam het woord.
‘We komen de groeten doen van Mevrouw Hertsberger.’
Inzender: Hendrik Laanen, 6 mei 2009
live.nlGeplaatst in de categorie: welzijn
basset
267
Geef je reactie op deze inzending: