Het Paperclipmannetje

Nu moet het toch niet gekker worden!
Sinds enige tijd komt op mijn scherm rechtsonder een soort mannetje met bolle ogen. Het heeft de vorm van een grote paperclip. Nou ja, groot. Een centimeter of vier.

Ergens drukte ik weer eens op een verkeerde toets (haastige spoed, zelden goed) en daar kwam hij aangefietst! Echt waar.
Hij maakte een zacht, klokkend, hol geluidje. Plotseling was hij er. Zonder enige aanleiding.
Hij blijft mij observeren; wat wil dat ding van mij?
Als er iets fout gaat, maakt hij dat klokkende geluidje ook en slaat zijn ogen op een koddige, wanhopige manier op, of hij slaat ze neer; je verwacht bijna dat hij met zijn tong iets van "tsjongetsjongetsjonge!" zou doen. Ik voel me dan ook een enorme sufferd, want al doet hij grappig, er zit duidelijk een veroordeling in, die aangeeft dat hij mij bepaald niet hoog inschat.

Een poos lang negeerde ik hem en schreef mijn teksten zonder aandacht aan hem te schenken, al hoorde ik hem heus wel aankomen op zijn maffe fietsje.
"Bemoei je er niet mee", dacht ik dan.
Hij bleef echter kijken met dat ironische trekje. Af en toe gingen zijn bolle ogen heen en weer, kneep hij ze dicht of krabde op zijn paperclipbol. Ja, krabde zich, maar waarme? Met de andere heflt van de clip, maar het leek echt net een arm!

Onlangs zat ik na te denken over een te lange zin. Het toetsenbord viel even stil, en opeens keek ik weer bewust naar hem. Hij staarde mij aan met zijn ogen weer helemaal bol, of hij zeggen wilde: "Waar blijf je nou, schiet eens op!"
"Ja, zeg! Ik denk even na, mag ik?" zei ik geïrriteerd. "Wat moet je nou?"
Tot mijn stomme verbazing knipoogde hij.
"Jaja, je kan zeker horen wat ik zeg!" riep ik spottend.
Hij ging rechtop zitten en keek mij met grote ogen strak aan.
"Kun je me echt verstaan?" vroeg ik grinnekend.
Hij knipperde met zijn ogen.
Ik schrok een beetje, of eigenlijk, ik was min of meer onthutst, ging wat dichterbij het scherm zitten en staarde hem recht in zijn paperclipgezicht.
"Hoe dan? Ben je soms zo geprogrammeerd?"
Het paperclipmannetje trok zich terug, of liever, hij ging wat achterover liggen en bleef me aankijken.
"Nou? Reageer dan nog eens?" zei ik uitdagend.
Hij observeerde mij even, toen sloot hij zijn ogen en ging plotseling achterover liggen. Hij vlijde zich in een ontspannen houding neer en wat ik ook zei, hij reageerde niet meer. Zelfs niet toen ik op het toetsenbord begon te rammelen.
Hij lag lekker te slapen!
"Hé!" riep ik en tikte op de monitor. "Hé! Wakker worden!"
Maar er kwam geen reactie.
Ik ben nu toch wel heel bezorgd.
Ik heb een gesprek gevoerd met een paperclip.
En nog wel met een slapende paperclip!

paperclip bolle bolle

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.1 met 26 stemmen 368