Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Ars moriendi

(voor Sylvia Plath)

Je was als een wuivende kastanjeboom, je haren als bruine herfstbladeren en je ijspegelscherpe gedichten waren de glanzende kastanjes, die wij als hebberige lezers met de takken van de grond uit de boom wilden gooien, terwijl ze toch op den duur vanzelf wel vielen. De kastanjes vielen op de harde grond en zij spatten uiteen, er zaten warempel kostbare edelstenen in, maar ook vloeibaar levensbloed. Laffe omstanders renden weg, uit angst voor de rode vloedgolf in henzelf. Als bizarre gauwdieven verdwenen ze, een doodbloedende boom achterlatend. Er waren enige scherpschutters met mededogen, die via een openstaand raam papieren pijltjes met opbeurende boodschappen naar binnen schoten, maar hun kolderieke kinderspel bereikte nooit de diepverborgen wortels van jouw verstikkende leed. In de naargeestige sferen van Londen, waar zij eenzaam met haar kinderen verbleef, gleden de dertig jaren voorbij, werden zij opgenomen in de onzichtbare dampen van het brute gasfornuis. Een tragisch ongeluk, ongekend wreed, versloeg de moedige engel en haar zwaard, de glinsterende pen, viel te pletter op een medogenloze aardkorst. Haar krachten werden haar ontnomen door een grotere kracht, dat staat vast, overgeleverd, maar aan wie? Haar vader? De duivel? God? Of dolende zielen? Of toch Ted? Natuurlijk speelde zij hoog spel en lagen er demonische jakhalzen op de loer en ongetwijfeld moet er een geweest zijn die haar verslonden heeft, maar het kan ook zijn dat zij leefde in een adembenemende spiegelbol. Welnu, de schoonheid van haar gedichten is niet overschaduwd en zeker haar karma blijft een teder mysterie.

Schrijver: Joanan Rutgers, 28 mei 2009


Geplaatst in de categorie: literatuur

3.5 met 2 stemmen 606



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)