Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

mijn oude tante

Op een klein stationnetje, ’s morgens op het perron, stond ik te wachten.
Het was mistig, en in de verte hoorde ik de trein al naderen.
Het gestamp van de locomotief werd steeds luider, en met een hoop geknars van de remmen kwam het boemeltje tot stilstand.
De deur ging open en mijn blik viel op een strenge oude dame. Aangezien er verder niemand uitstapte moest dit mijn tante zijn. De toegesnelde conducteur bood haar zijn arm; door hem geholpen schreed ze waardig van het trapje.

Het tafereel gaf mij de indruk in de vorige eeuw te zijn beland.
De vrouw droeg een lange, wijd vallende bruine rok met een lange jas erover.
De witte hoog gesloten blouse met opstaande kraag, maakte een smetteloze indruk. Het haar droeg zij in een strenge knot en er bovenop wiebelde een klein bruin hoedje. De oude rijglaarsjes maakten het plaatje compleet.
De koffer die door een grote riem bijeen werd gehouden, belandde met een grote plof op het perron. Haar priemende ogen keken in het rond.
Met forse tegenzin rukte ik me los uit mijn gedachten en liep op haar toe.
“U moet mijn neef zijn?” vroeg ze op hoge toon.
“Ja zeker,” mompelde ik, moeder zit al op u te wachten.”

Ik troonde haar mee naar mijn rode Ferrari en propte tante plus haar koffer in de auto. Terwijl ik de auto startte zei ik tegen haar: “U bent vroeg, verliep de reis voorspoedig?”
Met een zuinig knikje bevestigde ze mijn vraag en ik besloot er verder het zwijgen toe te doen.
Uit ergernis trapte ik het gaspedaal nog verder in en mijn tante hield zich uit alle macht angstvallig aan het portier vast.

Snel waren we ter plekke en mijn moeder stond al in de deuropening te wachten.
“wie heb je nu meegebracht?” riep zij geschokt.
“Hoe zo, dit is toch tante Bets?” stamelde ik.
“Ach mevrouw, het spijt me zo, hier is sprake van een vervelend misverstand, mijn zoon zal u meteen naar het station terug brengen.”

Zo gezegd, zo gedaan. Gelukkig stond haar neef nu wel ter plekke en hij ontfermde zich over zijn tante. Na een welgemeend excuus was ik toch blij dat ik van die ouwe zuurpruim af was.

Inmiddels kwam de volgende trein er aan en een vlot geklede oudere vrouw stapte uit. “Ach, jij moet Peter zijn, ik herken je nog van foto’s. Wat ben je groot geworden!”
Al babbelend liepen we samen naar mijn auto en gierend van de lach stapte zij in. “Zo’n auto heb ik altijd al willen hebben, scheuren maar!” riep zij.

Ik moet bekennen dat deze tante heel wat beter in de smaak viel.
Wij hebben nog een gezellige tijd met elkaar doorgebracht voordat ze weer naar Australië vertrok. Volgend jaar ga ik haar vast en zeker een bezoekje brengen.

Schrijver: Vera Hörters, 8 juli 2009


Geplaatst in de categorie: familie

3.5 met 6 stemmen 2.072



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)