Aristocraat

(voor Oek de Jong)

Pienter als een oude Egyptische magiër wijst zijn verlengde hoofd als een vurige runenpijl de hoogte in. Zijn Gurdjieff-achtige ogen blinken als hypnotiserende magneten. Het vernuftige, uitgesmeerde brein heeft iets van een strakke eenpersoonskano tijdens riskant stormweer. Dit uilenkasteel is al jaren onbetreden en ook ontoegankelijk voor jagers en paria's. Onder zijn ophaalbruggestalte schuilt een geharde dwangarbeider met onweerstaanbare ambitie.

Hij houdt zichzelf verborgen als een panter in de nachtelijke rimboe. Ook hij is een prooi geworden van de alledaagse saaiheid met slechts nog wat angst voor volle manen en neurotische sirenen. Zijn fort is hermetisch afgesloten (net als ooit zijn markante buurman, wijlen Büch) en hij draagt zijn baronnenkledij met stijl en waardigheid, zijn wandelstok met het gouden handvat (een brullende leeuwekop!) stevig omklemmend.

Waarom niet nog eens naakt de lambada dansen met een zwierige elfenkoningin? Grappige poppetjes tekenen op haar honingzoete borsten, snoepen van het dolkruid in de altijd weelderige tepelhoven. Soms, in een van zijn verdwaalde dagdromen, waait er nog een sexy zomerjurk omhoog, een bollende slip onthullend en een behoorlijk natte plek. Maar zijn stenen bezwaren weten van geen wijken. Ontsporen is voor slappe kwezels, meent hij. Hij vergeeft de wind zijn ontuchtige handeling (de vrouw haar doorzichtig lollygelik, het bewust doen opwippen van haar strakke boezem, het aaien van haar stijve tepel met de punt van een bladzijde met daarop een foto van een vamp met uitpuilende tieten) en als een norse dorpspastoor of een sacherijnige bonder vervolgt hij zijn saaie weg. Vreemde, ongenaakbare en kitscherige lokeenden, denkt hij.

De vleselijke passie staat te ver van zijn literaire elite-eiland, het somber-kloosterlijke te dicht bij zijn ware inborst: einzelgänger op een donkere Venusberg zonder enige hoop nog ooit een verscholen kittelaar te vinden of een sappig borststel. Immers, er zijn ook fiere tepels die als zuigmachines werken, dus die het omgekeerde doen. Die meloenen rollen voor zijn ogen heen en weer. Verdomde theaters! Zijn jaspishorens glanzen door de geschreven edelstenen in de oeroude geestesbrij. De vele malen dat hij zijn lichaam heeft verlaten, daalde hij af naar halfblote zeemeerminnen, die vrolijk spartelden met hun soepele, glibberige staarten. Hij verstond hen, noteerde hun zeegeheimen, nam ze vervormd mee in zijn kolossale achterhoofd. Te lang een onderkomen, verworden tot een arme Goliath en tevens die ander, je weet wel, die David was wel erg secuur. Hij zoekt de tongzoenen van de Geest, waar vele titanische lichtvallen op het geprikkelde maanlandschap van hogere tepelhoven samenvallen.

Aristocraat De Jong De Jong Oek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 2 stemmen 140