Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Fatale minnares

(voor Hafid Bouazza)
Heb in godsnaam medelijden met deze veelbelezen, erudiete auteur en estheticus, die zichzelf moeizaam maar danig effectief bevrijd via de goddelijke drank absint (Paul Verlain, Vincent van Gogh, Arthur Rimbaud, hij sluit zichzelf aan...) en die een betoverende vrouw zoekt, idem dito, liefst een blote muze, die zijn gevoelige woorden doet stralen als niemand ooit voor hem. Geef die tedere man een nacht respijt (zeer spijtig...) op zijn zwaar geestelijke jacht naar ongekunstelde erotiek, niet die porno-troep van tegenwoordig, waar het hem aan ontbroken heeft, voorbij de zinsbegoochelingen, de broodnodige, wijnnodige troost tussen de malse benen van een gewillige boerenmeid met, daar heb je ze weer, geobsendeerde borstenminnaar die ik ben, twee onweerstaanbaar lekkere Bossche bollen! Bevrijd hem van zijn uiterst complexe ijdelheid, een wanhopig ridder zonder harnas en wapens, zoekend naar de ware schoonheid, zorg dat zijn fiere staf glijdt zoals zijn taal (hoop ik zelf ook), quasi-perverse eeuwigheid. Laat zijn gespannen lenden trillen van ongekend genot, want zijn geest is al te edel, superfijngevoelig, in wezen te goed voor het zogenaamde blauwe bloed, wulpse paradepaardjes geil gespreid in peperdure, antieke hemelbedden. Mooie woorden op tastbaar papier vullen niet de tergende leegte van een dolende ziel, die smacht naar even tastbare vereniging met het fel begeerde gemis. Het angstaanjagende labyrint wordt alsmaar groter, evenredig aan de zware meelzakken hypochondrie. Jij bent zijn uitkomst, jij, tedere vrouw, zonder zinloze kleren van merken als Chanel (nummer vijf maakt iedere man razend afdalend in zijn testosteron!), geheel in vrolijke overgave, red tenminste deze dichter pur sang van een eenzame afgang in een krankzinnig doolhof vol wurgwoordslangen. Daarna kom je in de houten biechtstoel (de brand erin!), ontelbare weesgegroeten lossen niets op, want hij dwaalt nog steeds in gruwelijke eenzaamheid rond en zijn prachtige woorden, hoe origineel en hoogst-literair ook, grijpen hem bij de overgevoelige keel, pardon, verslinden hem als bloeddorstige aasgieren met steeds weer jouw valse gezicht daarop.

Schrijver: Joanan Rutgers, 19 juli 2009


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

1.7 met 3 stemmen 207



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)