Goudse wortels

(voor Leo Vroman)

In deze keurige, ietwat vervallen laan heeft de grote dichter aan de warme moederborst gelegen, de heilige moedermelk tot zich genomen, het zoete vocht van zijn inspiratie. Zouden alle dichters daarom later zo'n diepgeworteld verlangen naar borstentroost hebben?
Hier liep hij met koude, Goudse tenen en in zijn nette, gestreken pak strak gestropdast naar de imposante school (inmiddels Leo Vroman College), groette zijn wijze, lieve ouders in de kale gangen, een gebouw van bijna kloostermoppen, waarbij ik altijd het idee krijg, dat er in de Tweede Wereldoorlog een hoofdkwartier van de nazi's geweest is.
's Zomers zocht hij in de omliggende weilanden (nu natuurlijk bebouwd) naar dikke kikkers en vreemdsoortige diertjes. Zo ontdekte hij het leven onder de microscoop, sterk verbonden met de macrokosmos, gedrenkt in een intuïtieve astrologie.
Nog steeds dromen de jonge, puberale studenten van een roemrijke toekomst, al of niet in de Hollandse politiek, achter de statige ramen van de voormalig Rijks-hbs, stoere knotwilg uit verloren tijden, glansrijk de wereldoorlogen doorstaan.
Daar ontstonden de prille poppen voor zijn latere vlinderdansen, in en rond de hooggespannen gedachtenspinsels van samengeperste leraren, incluis zijn hoogstbegaafde ouders, dragers van de gele nog lang niet vergeelde zes-sterren, tijdens die barre, godvergeten jaren.
Mijn jenevercognacopa moest 's nachts vluchten uit zijn slaapkamerraam, in het duister richting Groningen, waar hij later NSB'ers opspoorde. Dit terzijde. Synchroniciteit alom. Sterren verbonden met zoveel zoveel sterren en zoveel lijden.
Nooit kan men dit bittere lijden omvormen, met geen enkele scheikundige formule of biologische transmutatie, geen enkele literaire goocheltruc. 't Was menens hé! ieder moment, ik zeg, ieder moment!
Wij, de achtergebleven kruimeldichters, wij dopen de Krugerlaan om (sorry Paul!) in de VROMANLAAN, dat wel, voel ook zijn geest, lief groot kind schuivelend in een supersonische, Amerikaanse flat, nog waaien rond de school van zijn ouders en langs de vervallen stoepranden van de trotse, melancholische bolwerken, elkaar omarmend als Russische dansers in een reidans.
Schubert weerklinkt met loodzware noten, Beethoven houdt een oogje in het zeil. Langs de straat, een wodkarivier tussen de trage mistwolken, dromend in de schemer, bij kitscherige lantaarnpalen. Ergens onder het morsige asfalt glinsteren de versteende wortels van een adellijk geslacht, liefhebbende aaihanden, transformerende bergkristallen.

Goudse wortels Vroma Vroman Leo

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 318