Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Woestijnroos

(voor Gerbrand Adriaanszoon A. Brederode (1585 - 1618))

Na vijf eeuwen snoep ik nog zijn brede faam, hoe hij, maar schalkgedachtenvanger, ziek van de bittere kou en sufgelezen zijn koesterende verzen telde zoals anderen hun zwaar verdiende goudbrokaten, getergd door de rechtlijnige gedachten van weergaloze branieschoppers in stinkende kledij.
Maar hij wist zich veilig onder de beschuttende vleugels van de grote stad Amsterdam, de slimste rakker van de Oude Zijds Voorburgwal, tafereel van houten, verweerde trekschuiten en gedreven opgepoetste koetsjes.
De jonge, frivole vrouwen stonden op zijn stoep met kleine, maar schattige borsten, hysterisch en nodeloos hopend, dat wil zeggen om minstens eenmaal zijn hooggeprezen minnares te worden, om zijn geile tong in hun ruigbehaarde poezen te voelen. Toch had hij genoeg aan de luchtige strelingen van rondvliegende droomvrouwen en plotseling uitbarstende narren.
Op zijn bordes van krakend ijs, marcherende ezels en tirannieke stadswolven, verraderlijke slangenmanden van schaamteloze dellen, naakte verleidsters onder hun zedige gewaden, met enorme vrome nonnenkoppen daarboven, zo echt als de roodgloeiende erts van zijn uitgeperste woordimperium. Hij sliep met de geesten van waarlijk heiligen en onder hun bezielende leiding boetseerde hij zijn fabelachtige liederen vanaf de zilveren presenteerbladen in de handen van zijn stokoude muzen, hij had de beste neus voor de juiste zaken, als Spaanse edelman in Italiaanse omlijsting op een strenge ondergrond. De sierlijke boord maakt van zijn despotische baardgroei een weinig appetijtelijke taart. De ogen staan wijd open gesperd als van een psychotische nachtuil, aanvallende sperwer, op de pijnbank van een kwaadaardige griezel. Woest in de bol, botsend tegen de grenzen van zijn superbrein viel hij uiteen als ieder ander, te pletter als Jan van Schaffelaar, maar niet in zijn briljante woorden, niet in zijn rijke ziel, magistrale acrobaten, een feestelijke santenkraam bekokstovend, zo hij was en niet meer is een en dezelfde, hoogstbegaafde stamvader uit de Rosse Buurt, waar nu de schaars geklede dames zijn huis besprenkelen in treurige onwetendheid over de beroemdste vrijgezel van de toeristische aorta.

Schrijver: Joanan Rutgers, 31 augustus 2009


Geplaatst in de categorie: woonoord

3.3 met 3 stemmen 404



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)