Hoze
Elk dorp heeft wel een handige alleskunner, die zichzelf allround vakman noemt. Wat hun ogen zien kunnen hun handen maken, helaas gaat hun handigheid soms ten koste van de kwaliteit, wat ze maken is dan gelijk aan reparatie toe.
In ons dorp is dat Hoze, zijn ouders waren uit Oost-Europa gevlucht en z’n onuitspreekbare achternaam, die op ‘Hozewiezekristalski’ lijkt, werd door ons afgekort tot Hoze, wat in het plaatselijke dialect aan een sok doet denken en daar lijkt hij ook wel op.
Hoze zit vol ideeën, zijn hoofd stroomt er van over, waar zijn concentratie onder lijdt, en helemaal vrij van ADHD is hij ook niet. Dat we op de energie van een reep chocola vijf kilometer kunnen fietsen brengt hem op het idee van een auto die gevoed wordt met etenswaren, met een verteringssysteem als van een koe. Onderweg niet tanken maar gras maaien in de berm of wat produkten van het boerenland lenen.
Na een jaar sleutelen aan een oude Amerikaan is de klus geklaard, aan de wand hangt een grote tekening, hij legt mij uit dat biogas - wordt opgewekt in een rij kamers - de laatste kamer staat onder druk en drijft de zuiger aan en afgewerkte gas verlaat daarna als scheet de uitlaat.
‘En het milieu’, vraag ik, kijk dat noem ik hypocrisie, zegt hij, wat dacht je van zes miljard mensen en hun vee en de dierenwereld van bacterie tot olifant? Ik zwijg!
Ik moet mee op de maidentrip van de Hozemobiel waar ik niets voor voel, maar zijn overtuigingskracht is zo groot dat je niet kunt weigeren.
Bij het starten wordt er geboerd onder de motorkap gevolgd door een harde wind uit de uitlaat. De wagen hipt schokkend- in cadans met boer en scheet - door de Dorpstraat. Bij elke boer springt de wagen als een kikker vooruit en freewheelt tijdens de scheet.
Een stinkende wolk, zwanger van bruine regen zeilt achter de wagen aan. Dorpelingen bedekken hun gezicht duiken diep in hun jas. Hoze merkt in zijn euforische stemming niets en zingt boven het kabaal van de wagen: 'Waar de blanke top der duinen schittert. . . . . Achter ons duikt een politiewagen op die snel in een zijstraat verdwijnt. 'Hij boert, poept en stinkt naar rotte eieren’ schreeuw ik tussen een boer en een scheet door. 'Puur natuur', brult Hoze boven het lawaai uit.
Toen de uitlaat zoveel poep sproeide als een gierende boer, de straat achter ons bruin kleurde en een auto achter ons met een ondoorzichtige voorruit het voetpad opschoot, begreep Hoze dat hij wel eens flink in de shit kon zitten en het ontwerp misschien voor verbetering vatbaar is.
De mobiel komt rochelend tot stilstand. Dorpelingen zonder gezichten schuifelen over de gladde straat dreigend in onze richting. Een laatste malse schot uit het achterwerk doet ze stilstaan. Hoze springt woedend naast z’n stinksmurf op en neer en schreeuwt, of de inwoners van dit dorp soms bij de geboorte gelijk zindelijk zijn.
Het is niet de eerste keer dat hij het dorp op stelten zet. Zijn visie op de rechter maakt het er voor hem niet beter op; als hij in de rechtzaal verkondigt dat de rechter als kind werd gepest omdat hij pas heel laat zindelijk was, ze noemdem hem stinkie en de opgelopen frustratie richt hij nu op Hoze en zijn uitvinding.
Oze kreeg drie maanden onvoorwaardelijk gevangenisstraf, ze waren niet blij met hem hoorde ik van een bewaker die in korte tijd vijf kilo was afgevallen.
Inzender: Janneke Koster Baas, 1 oktober 2009
quicknet.nlGeplaatst in de categorie: biologie
Hoze
366
Geef je reactie op deze inzending: