Lisa en Anton
Lisa van het landgoed Hogenborg en Anton student filosofie kunnen aan niets anders denken als aan elkaar. De liefde ontbrandt in alle hevigheid en de exotische drug die de geest drogeert maakt de wereld beter dan hij is, lawaai wordt muziek, het kleurloze krijgt kleur en vermoeiden worden vitaal. Het rationele verstand wordt even in de hoek gezet en ze doen dingen die ze niet van plan waren. De liefde bezet hun ziel, vervormt en kleurt de werkelijkheid.
Ze ontmoeten elkaar regelmatig op het landweggetje achter het grote huis, buiten zicht van de bewoners. Haar verschijning is voor hem elke keer een impressionistisch sprookje. Ze omarmen en inhaleren elkaar en lopen hand in hand over de zandweg tussen manshoge koren, hij plukt blauwe korenbloemen en steekt ze in haar haar. Geluk, een euforisch gevoel, de kracht van de chemie is groot, soms is het teveel voor haar en maakt het haar duizelig.
Lisa’s moeder, jonkvrouw Hogenborg, een statige knappe dame van middelbare leeftijd, is hoofd van de familie. De landjonkers verkeren in zwaar weer, personeel is onbetaalbaar, bezittingen zijn niet meer te onderhouden; voor de betrokkenen een groot drama, het gaat om eeuwen geschiedenis en traditie, geen generatie wil verantwoordelijk zijn voor de ondergang van het landgoed en zal er letterlijk alles aan doen om dat te voorkomen.
Anton belt in een overmoedig bui aan bij Hogenborg. De vrouw des huizes kent hem, want hij is in het verleden vaker in het huis geweest; op de middelbare school zaten hij en Lisa bij elkaar in de klas en werkten soms samen aan een project, toen reeds gloorde wederzijdse sympathie en werd er stiekem gezoend.
De Jonkvrouw nodigt hem uit en loopt met hem door de lange gang. Aan de wand prijkt de geschiedenis van de familie: historische wapens, familiewapens, portretten van de landheren vanaf het jaar 1700, oorkondes en schilderijen van bijzondere gebeurtenissen hangen in chronologische volgorde aan de muur.
Ze legt hem vriendelijk uit dat Lisa grote verantwoording draagt als toekomstige jonkvrouw, ze moet voor kapitaal zorgen door huwelijk met een welgestelde partner, om het landgoed te redden van de ondergang, adel verplicht Anton, glimlacht ze; wij zullen de schande niet overleven om als laatste generatie de geschiedenis in te gaan. Mijn dochter moet haar landgoed in de familie houden dat is haar taak op aarde, besluit ze haar uitleg. Ze vraagt hem niets laat hem niets beloven, ze is een slimme vrouw.
Hij loopt over het weggetje en hij ziet haar boven voor haar raam staan, ze kijkt naar hem steekt haar hand op terwijl ze traag in de diepte van de kamer verdwijnt. Hij begrijpt wat er zich in het grote huis afspeelt.
Hij zakt weg in verdriet, een depressie die het rationele verstand verlamt, een overkill. Pijn vult de gedachtegang, de slaap bevrijdt hem heel even van die pijn, maar in minder dan een knipoog na het ontwaken wordt de geest volgestort met vreselijke herinneringen.
Lisa wordt ziek. Diagnose van de huisarts is een griepvirus en vindt ziekenhuis opname niet nodig.
Volgens de verpleegster had hij meer aandacht aan de zieke moeten besteden en wat minder aan de vrouw des huizes en de sherry fles, voor beide heeft hij een zwak, dan had hij gezien dat Lisa achteruit ging en uitdroogde. Toen hij opdracht gaf haar naar het ziekenhuis te vervoeren was het te laat en ze vervolgt dat onder de druk van haar moeder en liefdesverdriet Lisa's levensmotivatie en immuunsysteem zijn ondermijnd, ze had gelijk opgenomen moeten worden, maar de arts wilde geen onnodige paniek veroorzaken en de moeder ongerust maken.
Anton stond al uren achter de grote eik met zijn dichte lover naar het verlichte venster van Lisa haar kamer te staren, als het ondenkbare gebeurt, het verschrikkelijke moment dat de gordijnen van het huis gesloten worden, de gewoonte bij een sterfgeval; hij weet wat dat betekent en valt krachteloos op zijn knieën en bedekt zijn gezicht. De volgende ochtend wordt hij onderkoeld gevonden door de tuinman, die hem thuis brengt.
Het vullen van de grote geestelijke leegte met een nieuwe wereld met nieuwe herinneringen, het rouwproces, duurt lang. Binding tussen gestorvene en geliefde wordt doorgesneden en losse einden zijn als zweepslagen in de leegte, een rauwe gapende wond. Ondanks zijn filosofische inslag, en relativerend vermogen blijkt Anton niet in staat zijn evenwicht op korte termijn te hervinden.
Na de begrafenis van Lisa is Anton verdwenen. En omdat men een ongeluk vreest heeft men twee dagen en een nacht de omgeving afgezocht maar van Anton geen spoor, hij is verdwenen in de ijle lucht.
Mensen uit het dorp denken dat hij zelfmoord heeft gepleegd en dat zijn lichaam eens gevonden zal worden tussen het riet van het nieuwe kanaal. Jammer van zo’n intelligente jongen met zo’n mooie toekomst, het dorp had grote verwachtingen van hem.
Twee jaar later op een dag in mei overlijdt de tante van Lisa; op die dag vinden ze het lichaam van Anton, maar niet zoals voorspeld in het kanaal. Maar op een plaats waar niemand aan heeft gedacht.
De tombe wordt na twee jaar geopend, verbazing en ontzetting onder de aanwezigen is groot als er naast de kist van Marlies een dode ligt. Men komt er al snel achter dat het de vermiste Anton is.
Weinigen hebben trouw tot in de dood zo trouw opgevolgd. Hij heeft zich na de begrafenis, voor het afsluiten van de tombe, laten insluiten, heeft slaapmiddelen ingenomen voor de eeuwigheid. Er zijn ergere dingen als de dood heeft hij eens gezegd.
De in rouw gedompelde moeder zwaar onder indruk van het gebeuren, heeft Anton officieel in de tombe, naast Lisa, bij laten zetten en als verloofde in de geschiedenis van het landgoed opgenomen.
En wat de kracht van echte liefde is? Wel, dat is de kracht nodig om geliefden te scheiden en die vraag is hier beantwoord.
Inzender: Janneke Koster Baas, 7 oktober 2009
quicknet.nlGeplaatst in de categorie: liefde
Lisa en Anton
478
Geef je reactie op deze inzending: