zandbank
De walvisrug steekt boven het water uit. Een gladde glooiende helling. Glimmend van water, dat er met de regelmaat van de golven overheen spoelt. Hij lokt en roept. Er naar toe, dat wil ik.
De broekspijpen omhoog gerold, waad ik door het voorste meertje. Halverwege blijkt één stap plots erg diep te gaan, tot aan mijn kruis sta ik in het water. Snel door naar de prachtige glooiing die op me wacht. Daar aangekomen vlij ik mij neer, met armen en benen wijd uitgestrekt. Voor een groot deel wàs ik al nat, daar kan de rest ook wel bij. Met mijn ogen dicht waan ik me alleen op de wereld, liggend op een walvisrug temidden van de woeste baren en een brandende zon. Dan laat de walvis me in de steek, hij duikt onder. Zwemmen moet ik om weer vaste grond onder de voeten te krijgen.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: natuur
walvis
207
Geef je reactie op deze inzending: