De reis van haar leven

Het leven is soms erg leuk, vooral als je maling hebt aan alles (natuurlijk wel de beleefdheidsvormen in acht nemend) en je onbevangen op pad kon gaan.
Voor mij een nieuwe ontwikkeling, veroorzaakt doordat ik zekerder ben van mezelf dan ik ooit geweest ben.

Heerlijk, je hebt een afspraakje in Utrecht met iemand die je 47 jaar niet gezien hebt.
Je gaat gewoon, want wat kan er tenslotte nu helemaal gebeuren!
Oh ja, je kunt je stok vergeten, inclusief je bagagewagentje dat je altijd meeneemt, zodat het minder opvalt als je uit evenwicht bent.
Maar dan,….. op weg naar de trein en beseffend dat je dus je “evenwicht” vergeten bent, vervolgens nerveus wordt en onzeker of je afspraakje eigenlijk wel zal komen, besef je iets heel belangrijks.
Je bent op weg,……. zonder hulpmiddelen en je denkt : “wat kan me gebeuren??”
Als je inderdaad uit evenwicht bent, nu ja, …… dan sta je even stil en zou er iemand zo aardig zijn die je vraagt wat er aan de hand is, vraag je gewoon een arm te leen als stuurrichting.
Tjonge wat is het ontzettend lang geleden dat dit allemaal kon.

Ik kom in Utrecht aan en begrijp dat ik naar de “ontmoetingspaal” moet gaan, die ter plekke in een ontmoetingsbeeld veranderd bleek te zijn.
Een beetje zoekend keek ik om me heen, natuurlijk had ik wel een recente foto van haar gezien en ik herkende haar dan ook meteen.
Wat was dat leuk deze ontmoeting!

Ooit waren we door onze wederzijdse ouders “veroordeeld” tot vriendschap.
Helaas werkt dat dus niet en toen één van de twee ook nog eens van school veranderde al helemaal niet meer.
Samen schenen we mandoline gespeeld te hebben, iets was ik al lang vergeten was. Wat ik wel wist: dat ze een heel aardig en vriendelijk mens was.
Dat gevoel was wederzijds, dus zonder die dwang was het misschien een hechte levenslange vriendschap geworden en hadden we beiden steun aan elkaar kunnen hebben.

Nu was het dus totaal anders, we waren geworden tot wie we nu waren, maar beiden waren we fijne mensen geworden en waren verheugd elkaar weer te mogen ontmoeten.

Al met al een heerlijke ontmoeting en begrijpend dat we ook zonder elkaar het leven goed hadden aangekund, beiden hadden we twee kinderen op wie we erg trots zijn.
Alsof we elkaar jaren kenden, zo gingen we met elkaar om, ik…?
Ik besefte dat dit ook het geval was en dat ik nooit meer te bang zou zijn om alleen op pad te gaan.
De herkenning vanuit het verleden was te groots geweest.

trein stok onzeker stok onzeker

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 12 stemmen 219