Terugvalletje
Het zit erop. Ik mag graag stoere praatjes ophangen, maar dit viel tegen. Had ik me nog uitgeput in flauwe grappen over wat me te wachten stond, toen ik 'er eenmaal lag', had ik niet zoveel praatjes meer. Toch kijk ik met plezier terug op mijn korte opname in het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam.
Je komt nog eens iemand tegen die je normaal gesproken niet zo snel ontmoet. Nou ben ik een roker, dat houdt in dat je sowieso vaak in de gelegenheid bent een praatje met iemand aan te knopen, dat zijn de voordelen van het samen 'outcast' zijn. In een ziekenhuis is dat niet anders. Integendeel.
De gemeenschappelijke rookruimte wordt door individuen van diverse pluimage bezocht en de interessantsten zijn natuurlijk juist diegenen die je anders niet snel zou spreken.
Zo ook Miranda (nee, zo heette ze niet echt).
Miranda zag er behoorlijk gehavend uit. Gebroken neus, tand door haar lip en een blauw oog. 'Maar daarvoor leg ik hier niet, hoorrr', vertelde ze me in onvervalst Rotterdams. 'Het komp omdat ik een terugvalletje heb gehad...ze hebben me helemaal blauw op de grond gevonden en toen gauw 112 gebeld. Vandaar dat ik nou hier ben, maar ik was liever thuis', aldus Miranda die met die laatste opmerking veel bijval ontlokte aan de andere rokers.
'Ja, zo'n terugval, het is rot, maar het ken iedereen gebeuren, joh!', sprak een slechts in een ziekenhuisjasje gestoken getatoeëerde man haar vaderlijk toe. Hij zat in een rolstoel en draaide aan een stuk door shaggies terwijl zijn zuurstoftankje vrolijk doorsnorde.
'Vind jij ook niet?', zo betrok hij mij in het gesprek. Ik had geen idee wat het terugvalletje zou moeten zijn, volgens mij was Miranda door iemand in elkaar gemept, zo zag ze er tenminste uit. Ik besloot eerlijk te zijn en maar te vertellen dat ik niet zo goed wist wat te antwoorden.
Dat bleek een schot in de roos. Miranda en Tattoo barstten in een onbedaarlijk lachen uit. 'Jij komp niet uit Rotterdam he? Jij lult als zo'n kakwijf uit 020!', was het commentaar. Maar ze wilden het wel even uitleggen. Een terugvalletje is niets meer of minder dan een spuit heroïne nemen, terwijl je eigenlijk afgekickt bent en dagelijks methadon krijgt. 'Tja, dan ken je ff je kluts kwijtraken en dan val je op je gezicht, net als ik', vertelde Miranda.
Of ik het allemaal wel snapte? 'Tja, jij ziet er niet uit alsof je gebruikt, jij bent het type niet', merkte Tattoo op. De voor-en nadelen van methadon en heroïne werden me eens goed uitgelegd, vergezeld van de waarschuwing dat ik er ook maar nooit aan moest beginnen. 'Nicotine is al erg genoeg voor jouw soort mensen'.
Het werd laat en gezellig. De volgende dag, net voordat ik naar huis ging, kwam ik ze weer tegen. 'Hé, meid! De beste wensen hoor, blij voor je dat je eruit mag! Ik heb het pakje sigaretten dat ik toch over had maar aan Tattoo gegeven en samen zwaaiden ze me uit. Echte mensen in het Erasmus. Je zou ze vaker tegen moeten komen. En daar zou je je niet eerst voor moeten laten opnemen!
Geplaatst in de categorie: maatschappij
Rotterdam
270
Geef je reactie op deze inzending: