Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Bijvullen

Een glaasje wijn op zijn tijd gaat er bij mij prima in, ook twéé glaasjes wijn wel. Voor intimi zal de titel van dit verhaal dan ook meteen duidelijk zijn. Denken ze. Want niets is wat het lijkt en bijvullen is soms een uiterst moeizaam karwei.

Natuurlijk gaat het hier niet om mijn glas maar om mijn verwarming. Ja... verwarmingen dienen om de zoveel tijd bijgevuld te worden. In mijn geval is 'om de zoveel tijd' toch al gauw elke zes weken. Veel te vaak, hoor ik de mannen al brommen. Nee heren, mijn expansievat is niet lek (dat is vorig jaar al vernieuwd) maar het bijvullen gaat mij zo slecht af, dat het nooit meteen goed is.

Vroeger zou ik, als ik een soortgelijk verhaal hoorde, zeggen dat je zulke dingen ook door een ander moet laten doen. Eigenlijk denk ik daar nog steeds hetzelfde over, maar ik heb nog niemand gevonden die het klusje van me over wil nemen.

Mijn man deed het altijd (ik vraag me werkelijk af hoe hij 'em dat flikte, met maar één bruikbare hand) net zoals hij zoveel, zo niet alle, huishoudelijke klussen voor zijn rekening nam. Wij waren namelijk een zeer modern stel; ik had een fulltime baan en hij was de huisman. Het beviel ons beiden uitstekend, maar bracht mij na zijn overlijden in een vrijwel onmogelijk parket. Wij hadden de verdeling namelijk wel erg ver doorgevoerd.

Dit leverde (achteraf gezien) soms hilarische taferelen op. Zoals de keer dat de stofzuiger het niet meer deed. Hij maakte wel geluid, maar zuigen ho maar. Volgens schoonzus moest er een nieuwe zak in. Maar waar? Achter het enige klepje dat ik kon vinden scholen hulpstukken. Kleine zuigmondjes enzo. Mijn schoonzus is uiteindelijk maar naar me toe gekomen om het voor te doen. Om de wasmachine te kunnen gebruiken heb ik eerst een gebruiksaanwijzing van internet moeten downloaden en dat je een 'opvangbakje' achter de elektrische grasmaaier kan hangen, kreeg ik ook pas na een halve zomer door. Kortom, zó verdraaid handig ben ik niet. Maar inmiddels heb ik alles aardig onder de knie.

Ik sla spijkers in de muur, zet bouwpakketkastjes in elkaar, weet waar je houtlijm voor gebruikt en ik ben er empirisch achter gekomen dat je als je een gat boort, er een plug in moet stoppen als je wilt dat de schroef houdt. Veel bijgeleerd dus, behalve...inderdaad, het bijvullen.

Met een kurkentrekker kan ik lezen en schrijven, maar de griezelige attributen in het plastic tasje dat achter de wasmand staat, boezemen mij angst in. Een waterpomptang, een slangetje en een soort sleutel met vierkante gaatjes....het zijn niet mijn favoriete gadgets. Eén keer is de vriendelijkste verwarmingsmonteur van Nederland speciaal langsgekomen om mij voor te doen hoe het moet. Sindsdien ben ik op mezelf aangewezen. En dat gaat als volgt.

Ik kleed me zo schaars mogelijk aan (alles wordt toch nat), haal alle kastjes, kleedjes en andere prullaria uit de badkamer en leg de hele vloer vol handdoeken. Dan begint de pret. Kraantje uit. Slangetje er aan vast. Teiltje onder het verwarmingsventiel en opendraaien maar. Eerste zondvloed teistert mijn badkamer. Iets terugdraaien. Tien keer herhalen. Oh gelukkig, hij lekt niet meer. Slangetje aankoppelen. Kraantje open. Tweede zondvloed. Kraantje dicht. Slangetje eraf en omgekeerd bevestigen. Kraantje open. Derde zondvloed.

En dat gaat zo maar door. Totdat ineens, op mysterieuze wijze, de zon doorbreekt en de hoosbui over is. Langzaam zie ik het metertje dan naar boven kruipen, zo ongeveer tot het streepje bij de twee, waar hij blijkbaar hoort. Blij en opgelucht ontkoppel ik het slangetje, draai de schroefjes weer dicht en ga de badkamer dweilen. Dan mezelf aankleden en mijn haar droog föhnen. We zijn dan zo'n twee uur verder. Waar ik dan behoefte aan heb? Juist, mijn glas bijvullen.

Schrijver: Emilie Kassenaar, 3 november 2009


Geplaatst in de categorie: hobby

4.0 met 5 stemmen 451



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)