Het is herfst!
“Het is herfst! Dat wordt banjeren door hopen bladeren!”
Dit is de tekst die hoort bij een email van de NS.
Een grote grijns verschijnt op mijn gezicht, want er schiet mij een persoonlijk banjerverhaal te binnen.
Het was een zonnige herfstdag, maar veel tijd om naar buiten te kijken hadden we niet. Ik was werkzaam bij een raad voor het milieu. Mijn collega’s en ik werkten ons met hoog tempo door een zending heen. Om een uur of drie, kwam onze chef binnen met de vraag wie er even een aantal poststukken naar het postkantoor wilde brengen. “Dat doe ik wel,” riep ik enthousiast, er naar snakkend om deze grote klus even de rug toe te kunnen keren.
Nadat ik het kantoorgebouw verlaten had, moest ik de neiging onderdrukken om niet zingend en huppelend over straat te gaan.
Het was even wachten bij het postkantoor maar uiteindelijk kon ik mij van mijn last ontdoen. Vrolijk stapte ik weer naar buiten en besloot een flinke omweg terug naar kantoor te nemen.
Ik genoot van het herfsttafereel; de zon deed zijn best vandaag en het resultaat mocht er zijn! Prachtig gekleurde bladeren, rood, geel, bruin, groot en klein, sommige al verdord werden schilderachtig in het zonnetje gezet. Een zachte herfstwind speelde met mijn haren.
Ik sloeg zomaar ergens een hoek om en pakte een hoopje bladeren uit een willekeurige tuin van een statig herenhuis, en gooide de bladeren de lucht in. Gefascineerd volgde mijn blik de willoze bladeren; meegenomen door de aanwakkerende wind.
Wat een heerlijk moment! Tijdloos en vertraagd, zorgeloos en speels - alsof ik me bevond in een vacuüm, met dat verwonderde, veilige gevoel - bracht het me weer terug naar mijn kindertijd.
Blijven hangend in die sfeer marcheerde ik met flinke pas door de laatste bergen bladeren die ik op mijn pad tegen kwam en schopte ze zo hoog mogelijk de lucht in.
Eenmaal aangekomen bij de ingang van het kantoorgebouw besluit ik met spijt dat het tijd wordt om weer volwassen te worden. Ik stap naar binnen en druk op het liftknopje.
In de lift begint mijn neus te kriebelen. Wat een stank! Verschrikkelijk! Dat ruikt naar…
O, nee!! Ik werp een blik op mijn schoenen, afgezien van een paar bladeren zitten ze behoorlijk onder de hondenpoep, hè gatver!
De liftdeuren gaan open, bang om een collega tegen te komen haast ik mij naar het toilet, doe mijn schoenen uit en probeer ze zo goed en zo kwaad als dat gaat schoon te maken. Nog steeds angstig - dit maal bang dat er een collega binnenkomt, die vervolgens haar neus op zal halen en denken dat ik die verschrikkelijke geur verspreid - poets ik in hoog tempo door. Maar ik heb geluk er komt niemand het toilet op.
Na nog een laatste inspectie besluit ik dat het zo wel goed is.
Bij binnenkomst krijg ik een knipoog van een collega en ze vraagt: “en, heb je genoten van je vrijheid?”
Beschaamd kruip ik achter mijn computer; ik ben wel erg lang weggeweest, het reinigen van mijn schoenen nam ook heel wat tijd in beslag.
Ik knik haar toe en buig me over mijn toetsenbord en hoop dat niemand mijn zojuist beleefde vleugje kindertijd op zal snuiven…
-------------------------------------------------------------
Er wordt wel beweerd dat je je kindertijd niet over kunt doen.
Ik beschouw mijzelf een gelukkig mens, daar ik er soms spontaan weer even in terugval.
telfort.nlGeplaatst in de categorie: jaargetijden
kindertijd
927
Geef je reactie op deze inzending: